Κάπου εδώ γίνεται ο κλασικός χαμός που εμφανίζεται όποτε έχουμε να διαχωρίσουμε την πλειοψηφία με την πλειονότητα. Προτείνω να μην ξεκινήσει συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα. Ως πλειονότητα μπορεί να οριστούν δύο πράγματα: -) ένα υποσύνολο ενός συνόλου που περικλείει πάνω από τα μισά στοιχεία ενός συνόλου. -) ένα υποσύνολο μεγαλύτερο από όλα τα άλλα υποσύνολα ενός συνόλου (χωρίς να είναι μεγαλύτερο από όλα μαζί).
Ένας πιο επικίνδυνος ορισμός είναι να δούμε την πλειονότητα υπό το πρίσμα όχι των αριθμών, αλλά των σχέσεων εξουσίας. Δηλαδή, ως πλειονότητα μπορεί να οριστεί: -) η κυρίαρχη (από άποψη εξουσίας) ομάδα σε μια κοινωνία. Για παράδειγμα, οι μαύροι της Νότιας Αφρικής υπό το απαρτχάιντ, αν και αποτελούσαν αριθμητική πλειονότητα, αποτελούσαν μια υποταγμένη κοινωνική ομάδα σε μια άλλη ομάδα..
Μειονότητα:
Μια μειονότητα μπορεί να εμφανιστεί με δύο μηχανισμούς (που μπορεί να λειτουργούν παράλληλα). Αυτοί είναι: -) η κοινωνία διαχωρίζει τον εαυτό της (κάνει διακρίσεις) από μια άλλη ομάδα μέσα στο κράτος. -) μια ομάδα επιθυμεί να διακρίνει τον εαυτό της από την κοινωνία στην οποία και διαβιεί. Έτσι έχουμε τον ορισμό: -) Ομάδα ανθρώπων που εξαιτίας των φυσικών ή πολιτιστικών χαρακτηριστικών τους φέρονται να έχουν διαχωριστεί από τους άλλους ανθρώπους στη κοινωνία που διαβιούν, συχνά αντιμετωπιζόμενη κατά τρόπο διάφορο και άνισο που γι’ αυτούς τους λόγους (θεωρούν πως) είναι αντικείμενα συλλογικής διάκρισης. -) Μη κυρίαρχη ομάδα, η οποία αν και βασικά επιθυμεί την ίση μεταχείριση, επιδιώκει διάφορη μέχρις ενός βαθμού μεταχείριση, για να διατηρήσει τα κύρια χαρακτηριστικά της με τα οποία και ξεχωρίζει από την πλειονότητα του πληθυσμού.
Στις μειονότητες μπορούν να συμπεριληφθούν και οι μετανάστες και οι νομαδικοί λαοί. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μπορεί να ορίζουν μια μειονότητα είναι: -) η φυλή, η εθνικότητα, το γένος, η γλώσσα, η κουλτούρα -) η θρησκεία (ακόμη και αυτοί που δεν έχουν κάποιααγνωστικιστές, αθεϊστές) -) σεξουαλικές προτιμήσεις -) διαφορές στη σωματική φυσιολογία (π.χ. κωφοί) -) ηλικία Οι τρεις πρώτες κατηγορίες είναι οι συνηθισμένες για τις οποίες συχνά μιλάμε. Νομίζω θα είχε ενδιαφέρον να συζητηθεί και η 4η κατηγορία. Σκεφτείτε ότι οι κωφοί για παράδειγμα έχουν τη δική τους γλώσσα, συνηθίζουν να φτιάχνουν δικές τους κοινότητες, είναι συχνά αντικείμενο ρατσισμού και η ζωή τους μόνο εύκολη δεν είναι από τεχνολογική άποψη ή από μεριάς υπηρεσιών. Επίσης, ενδιαφέρον έχει και η 5η κατηγορία (π.χ. η ομάδα των ηλικιωμένων που θεωρείται μη παραγωγική ομάδα ή των παιδιών που δεν ψηφίζουν). Όποιος θέλει ας αναπτύξει αυτές τις κατηγορίες, αν και φαντάζομαι τα επιχειρήματα θα διαφέρουν αρκετά από αυτά των 3 πρώτων κατηγοριών. Σε ένα debate λοιπόν θα επιλέγατε ή τις 2-3 πρώτες κατηγορίες ή όλες…
Αντιμετωπίζει διαφορετικά: Αφού ήδη έχει υπάρξει κοινωνικά μια διαφορετική αντιμετώπιση, συζητάμε για το αν θα πρέπει να υπάρχει (βάσει νόμου;) και από το κράτος διαφορετική αντιμετώπιση. Αυτή μπορεί να έχει δύο μορφές: -) περιορίζω τις μειονότητες για χάρη της πλειονότητας. -) τους δίνω περισσότερα δικαιώματα ή/και παροχές για χάρη των μειονοτήτων. Προκαλώ κάποιον να διαλέξει την πρώτη προσέγγιση!
Το κράτος δεν πρέπει να αντιμετωπίζει διαφορετικά τις μειονότητες : 1. ΈΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ κΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ πρώτον, η πλειονότητα τείνει να στρέφεται κατά της μειονότητας, που είτε περιορίστηκε από το κράτος και βρέθηκε σε θέση ασθενέστερη από την πλειονότητα είτε έλαβε προνόμια και δέχεται την οργή και τη ρατσιστική διάθεση της πλειονότητας. δεύτερον, γεννιέται πόλεμος μεταξύ των μειονοτήτων που αντιμάχονται η μια την άλλη διότι έχοντας διαφοροποιηθει απο το κράτος έχουν γκετοποιηθει και δεν νιώθουν ενσωματωμένοι στο κοινωνικό σύνολο. πόλεμοι συμμοριών και γκέτο έχουν λάβει χώρα πολλές φορές στην ιστορία π.χ.στην Αμερική σε μεγάλο βαθμό και εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα κυρίως στις μητροπόλεις όπου τείνουν να συγκεντρώνονται ομάδες με διαφορετική καταγωγή, προέλευση, θρησκευτικές πεποιθήσεις. τέλος, η ίδια η μειονότητα νιώθοντας τη διαφοροποιηση ειτε προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό της είτε ζητά ακόμη μεγαλύτερη ανεξαρτησία σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία και αναπόφευκτα οδηγείται στη βια. έχει παρατηρηθεί ότι επιλέγεται ακόμη και η λύση της τρομοκρατίας πχ με τους βασκους στην Ισπανια. Άρα το μέτρο που προωθείται είναι καταστροφικό για την κοινωνική ειρήνη. 2.ΝΟΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Το κράτος σε μια δημοκρατία είναι η πλειονότητα. πρώτος στόχος του είναι πάντοτε η δημιουργία και η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και ευημερίας. δεν μπορεί λοιπόν να περιφρονεί τα συμφέροντα της πλειονότητας και τα προσπορίζει επιπλέον δικαιώματα σε μειονότητες .τα ανθρώπινα και τα λοιπά συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα τα απολαμβάνουν όλοι ανεξαίρετα. δεν περιορίζονται ούτε και αυξάνονται για τις μειονότητες. αυτή είναι η ουσία ενός κράτους αξιοκρατίας το οποίο φροντίζει να δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους αλλά προκρίνει από εκεί και πέρα την ελευθερία και όχι την άνευ όρων ισοτητα. δεύτερος στόχος του είναι η επιδίωξη του δημοσίου συμφέροντος και η δημιουργία όσο το δυνατόν ευρύτερων συναινέσεων εντός της κοινωνίας. στο πλαίσιο αυτό το κράτος μπορεί μόνο να φροντίζει για την ακώλυτη άσκηση των δικαιωμάτων και ιδίως της έκφρασης των μειονοτήτων αλλά όχι για την αποκομμένη, ευκαιριακή και αμφίβολης σκοπιμότητας εξυπηρέτηση των συμφερόντων της μιας ή της άλλης μειονότητας. Άρα καταλήγουμε ότι το μέτρο είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη στην κοινωνία μας.
Ωραίο θέμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς ξεκινήσουμε με τον ορισμό:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλειονότητα:
Κάπου εδώ γίνεται ο κλασικός χαμός που εμφανίζεται όποτε έχουμε να διαχωρίσουμε την πλειοψηφία με την πλειονότητα. Προτείνω να μην ξεκινήσει συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα. Ως πλειονότητα μπορεί να οριστούν δύο πράγματα:
-) ένα υποσύνολο ενός συνόλου που περικλείει πάνω από τα μισά στοιχεία ενός συνόλου.
-) ένα υποσύνολο μεγαλύτερο από όλα τα άλλα υποσύνολα ενός συνόλου (χωρίς να είναι μεγαλύτερο από όλα μαζί).
Ένας πιο επικίνδυνος ορισμός είναι να δούμε την πλειονότητα υπό το πρίσμα όχι των αριθμών, αλλά των σχέσεων εξουσίας. Δηλαδή, ως πλειονότητα μπορεί να οριστεί:
-) η κυρίαρχη (από άποψη εξουσίας) ομάδα σε μια κοινωνία.
Για παράδειγμα, οι μαύροι της Νότιας Αφρικής υπό το απαρτχάιντ, αν και αποτελούσαν αριθμητική πλειονότητα, αποτελούσαν μια υποταγμένη κοινωνική ομάδα σε μια άλλη ομάδα..
Μειονότητα:
Μια μειονότητα μπορεί να εμφανιστεί με δύο μηχανισμούς (που μπορεί να λειτουργούν παράλληλα). Αυτοί είναι:
-) η κοινωνία διαχωρίζει τον εαυτό της (κάνει διακρίσεις) από μια άλλη ομάδα μέσα στο κράτος.
-) μια ομάδα επιθυμεί να διακρίνει τον εαυτό της από την κοινωνία στην οποία και διαβιεί.
Έτσι έχουμε τον ορισμό:
-) Ομάδα ανθρώπων που εξαιτίας των φυσικών ή πολιτιστικών χαρακτηριστικών τους φέρονται να έχουν διαχωριστεί από τους άλλους ανθρώπους στη κοινωνία που διαβιούν, συχνά αντιμετωπιζόμενη κατά τρόπο διάφορο και άνισο που γι’ αυτούς τους λόγους (θεωρούν πως) είναι αντικείμενα συλλογικής διάκρισης.
-) Μη κυρίαρχη ομάδα, η οποία αν και βασικά επιθυμεί την ίση μεταχείριση, επιδιώκει διάφορη μέχρις ενός βαθμού μεταχείριση, για να διατηρήσει τα κύρια χαρακτηριστικά της με τα οποία και ξεχωρίζει από την πλειονότητα του πληθυσμού.
Στις μειονότητες μπορούν να συμπεριληφθούν και οι μετανάστες και οι νομαδικοί λαοί. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μπορεί να ορίζουν μια μειονότητα είναι:
-) η φυλή, η εθνικότητα, το γένος, η γλώσσα, η κουλτούρα
-) η θρησκεία (ακόμη και αυτοί που δεν έχουν κάποιααγνωστικιστές, αθεϊστές)
-) σεξουαλικές προτιμήσεις
-) διαφορές στη σωματική φυσιολογία (π.χ. κωφοί)
-) ηλικία
Οι τρεις πρώτες κατηγορίες είναι οι συνηθισμένες για τις οποίες συχνά μιλάμε. Νομίζω θα είχε ενδιαφέρον να συζητηθεί και η 4η κατηγορία. Σκεφτείτε ότι οι κωφοί για παράδειγμα έχουν τη δική τους γλώσσα, συνηθίζουν να φτιάχνουν δικές τους κοινότητες, είναι συχνά αντικείμενο ρατσισμού και η ζωή τους μόνο εύκολη δεν είναι από τεχνολογική άποψη ή από μεριάς υπηρεσιών. Επίσης, ενδιαφέρον έχει και η 5η κατηγορία (π.χ. η ομάδα των ηλικιωμένων που θεωρείται μη παραγωγική ομάδα ή των παιδιών που δεν ψηφίζουν). Όποιος θέλει ας αναπτύξει αυτές τις κατηγορίες, αν και φαντάζομαι τα επιχειρήματα θα διαφέρουν αρκετά από αυτά των 3 πρώτων κατηγοριών.
Σε ένα debate λοιπόν θα επιλέγατε ή τις 2-3 πρώτες κατηγορίες ή όλες…
Αντιμετωπίζει διαφορετικά:
Αφού ήδη έχει υπάρξει κοινωνικά μια διαφορετική αντιμετώπιση, συζητάμε για το αν θα πρέπει να υπάρχει (βάσει νόμου;) και από το κράτος διαφορετική αντιμετώπιση. Αυτή μπορεί να έχει δύο μορφές:
-) περιορίζω τις μειονότητες για χάρη της πλειονότητας.
-) τους δίνω περισσότερα δικαιώματα ή/και παροχές για χάρη των μειονοτήτων.
Προκαλώ κάποιον να διαλέξει την πρώτη προσέγγιση!
Το κράτος δεν πρέπει να αντιμετωπίζει διαφορετικά τις μειονότητες :
ΑπάντησηΔιαγραφή1. ΈΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ κΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ
πρώτον, η πλειονότητα τείνει να στρέφεται κατά της μειονότητας, που είτε περιορίστηκε από το κράτος και βρέθηκε σε θέση ασθενέστερη από την πλειονότητα είτε έλαβε προνόμια και δέχεται την οργή και τη ρατσιστική διάθεση της πλειονότητας.
δεύτερον, γεννιέται πόλεμος μεταξύ των μειονοτήτων που αντιμάχονται η μια την άλλη διότι έχοντας διαφοροποιηθει απο το κράτος έχουν γκετοποιηθει και δεν νιώθουν ενσωματωμένοι στο κοινωνικό σύνολο. πόλεμοι συμμοριών και γκέτο έχουν λάβει χώρα πολλές φορές στην ιστορία π.χ.στην Αμερική σε μεγάλο βαθμό και εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα κυρίως στις μητροπόλεις όπου τείνουν να συγκεντρώνονται ομάδες με διαφορετική καταγωγή, προέλευση, θρησκευτικές πεποιθήσεις.
τέλος, η ίδια η μειονότητα νιώθοντας τη διαφοροποιηση ειτε προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό της είτε ζητά ακόμη μεγαλύτερη ανεξαρτησία σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία και αναπόφευκτα οδηγείται στη βια. έχει παρατηρηθεί ότι επιλέγεται ακόμη και η λύση της τρομοκρατίας πχ με τους βασκους στην Ισπανια.
Άρα το μέτρο που προωθείται είναι καταστροφικό για την κοινωνική ειρήνη.
2.ΝΟΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Το κράτος σε μια δημοκρατία είναι η πλειονότητα.
πρώτος στόχος του είναι πάντοτε η δημιουργία και η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και ευημερίας. δεν μπορεί λοιπόν να περιφρονεί τα συμφέροντα της πλειονότητας και τα προσπορίζει επιπλέον δικαιώματα σε μειονότητες .τα ανθρώπινα και τα λοιπά συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα τα απολαμβάνουν όλοι ανεξαίρετα. δεν περιορίζονται ούτε και αυξάνονται για τις μειονότητες. αυτή είναι η ουσία ενός κράτους αξιοκρατίας το οποίο φροντίζει να δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους αλλά προκρίνει από εκεί και πέρα την ελευθερία και όχι την άνευ όρων ισοτητα.
δεύτερος στόχος του είναι η επιδίωξη του δημοσίου συμφέροντος και η δημιουργία όσο το δυνατόν ευρύτερων συναινέσεων εντός της κοινωνίας. στο πλαίσιο αυτό το κράτος μπορεί μόνο να φροντίζει για την ακώλυτη άσκηση των δικαιωμάτων και ιδίως της έκφρασης των μειονοτήτων αλλά όχι για την αποκομμένη, ευκαιριακή και αμφίβολης σκοπιμότητας εξυπηρέτηση των συμφερόντων της μιας ή της άλλης μειονότητας.
Άρα καταλήγουμε ότι το μέτρο είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη στην κοινωνία μας.
Ορφέα, ο ορισμός πάρα πολύ καλός!