Σύντομος ορισμός: καλλιτέχνης= οποιοσδήποτε παράγει τέχνη με σκοπό να δημιουργήσει ένα καλλιτεχνικό έργο-δημιούργημα και να το καταστήσει γνωστό στο κοινό. πρέπει να κρίνεται= φορείς κρίσης είναι ειδήμονες στο αντικείμενο, δηλαδή κριτικοί τέχνης που αυτό είναι και το επάγγελμά τους μόνο για το έργο του= μόνο για το προιόν της έκφρασής του(πίνακας, τραγούδι, ποίημα κλπ.) δεδομένου ότι μόνο αυτό ήθελε να εκφράσει και να δημοσιοποιήσει. Εγώ στο θέμα βρίσκω δύο σκέλη. Πρώτον: Αν ένας καλλιτέχνης πρέπει να κρίνεται. Δεύτερον: Αν πρέπει να κρίνεται μόνο για το έργο του. Υπέρ του πρώτου σκέλους: Ένας καλλιτέχνης πρέπει να κρίνεται τόσο για το καλό της κοινωνίας όσο και για το καλό του ίδιου. Ως προς την κοινωνία φανταστείτε τι καθεστώς θα επικρατούσε σε μία κοινωνία που δεν θα μπορούσαν οι ειδήμονες να εκφράσουν την άποψή τους ελεύθερα ως προς τα έργα των καλλιτεχνών.Στοιχείο οπισθοδρόμησης της κοινωνίας, συντηρητισμού και έλλειψη δημοκρατικότητας..ίσως λίγο ακραίο αλλά γιατί όχι και αστυνομικό κράτος που καταπνίγει την ελευθερία λόγου. Ως προς τους ίδιους τους καλλιτέχνες αν δεν εκφράσει κάποιος την γνώμη του για το έργο τους τότε θα είναι σαν να μένουν στην αφάνεια, σαν να μην ασχολείται κανείς με αυτούς πράγμα που εξ ορισμού δεν θα ήθελε ένας καλλιτέχνης αφού έχει ανάγκη το κοινό του και οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν ανάγκη από την αναγνώριση τόσο πρακτικά για να επιβιώσουν(κάποιος πρέπει να αγοράσει τους πίνακές τους,κάποιος πρέπει να πάει στις συναυλίες τους και κάποιος θα πρέπει να πάει να δει το έργο τους στο θέατρο...)όσο και για να νιώσουν χρήσιμοι στην κοινωνία και να ολοκληρωθούν σαν προσωπικότητες γιατί κατά βάση η τέχνη είναι μία προσωπική υπόθεση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού. Δεύτερον πρέπει να κρίνεται μόνο για το έργο του: Αν όχι για το έργο του τότε για τί? για το ιδιωτικό του βίο? για τις πολιτικές του πεποιθήσεις? Αυτό που ήθελε να εκφράσει το κάνει μέσω του έργου του και μόνο μέσω αυτού αποφασίζει να εκτεθεί άρα και μόνο ως προς αυτό θα πρέπει να κρίνεται. Μετά εισέρχεται κανείς στην προσωπική σφαίρα του καλλιτέχνη, ξεκινάει ο κοινωνικός σχολιασμός(sic) και αυτό δεν εντάσσεται στα πλαίσια του αποδεκτού σχολιασμού από τους κριτικούς τέχνης, καθώς ο λόγος που εκφέρουν την άποψή τους για το έργο είναι επειδή έχουν σπουδάσει πάνω στο αντικείμενο, επειδή έχουν περισσότερες γνώσεις από τον μέσο αποδέκτη της τέχνης, επειδή εκτός από το πώς εκλαμβάνει κανείς την τέχνη πρέπει να υπάρχει και μία πιο "επιστημονική" άποψη καθώς ο χώρος της τέχνης είναι δαιδαλώδης και υπάρχουν ακόμη και σε αυτόν άνθρωποι που έχουν ως επάγγελμα την κριτική έργων.
Άννα θα διαφωνήσω στον τρόπο που όρισες το κρίνεται· είναι εμφανώς περιοριστικό. Άρα το κρίνεται το ορίζω ως σχηματισμός άποψης πάνω στον καλλιτέχνη από κομμάτι της κοινωνίας.
Με αφορμή τα παραπάνω (ειδικά στο τέλος), επιχείρημα για τον αντίλογο: Είναι πάρα πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε παραπάνω στοιχεία για τον καλλιτέχνη, προκειμένου να αξιολογήσουμε το έργο του. Οι καλλιτέχνες, όταν εκφράζουν τα συναισθήματά τους και τις ανησυχίες τους ή παρουσιάζουν τον κόσμο με μια άλλη οπτική, δεν είναι απομονωμένοι, αλλά επηρεάζονται κατεξοχήν από το περιβάλλον τους. Άλλοι χρειάζονται μια μούσα, άλλοι ένα υπέροχο τοπίο στα βουνά, ενώ άλλοι έχουν ζήσει από πρώτο χέρι τις κακουχίες ή τον πόλεμο. Αν δεν είναι γνωστές τέτοιες λεπτομέρειες, δεν είναι δυνατόν να γίνουν οι απαραίτητοι συνειρμοί! Για παράδειγμα, την εποχή που οι φυσικοί είχαν ξεκινήσει στις αρχές του 20ου αιώνα να μιλάνε για πάνω από 3 διαστάσεις ή ταξίδια στο χρόνο, εμφανίστηκε η τέχνη του κυβισμού (π.χ. προβολή άνω των 3 διαστάσεων στο επίπεδο)και του φουτουρισμού (έννοια του ταυτόχρονου και προβληματισμό για τη ροή του χρόνου). Αν λοιπόν μας βάζαν για παράδειγμα έναν Πικάσο μπροστά μας χωρίς να ξέρουμε αυτά τα στοιχεία, θα βλέπαμε μόνο περίεργες φιγούρες, χωρίς να υπάρξει καμία σύνδεση με το τότε πνεύμα. Κάτι που είναι φανερό για τον καλλιτέχνη, γιατί ακριβώς όπως ειπώθηκε, εκφράζει τον ίδιο του τον εαυτό, δεν είναι απαραίτητο να γίνεται αντιληπτό από το κοινό. Η μελέτη λοιπόν του περιβάλλοντος (και πλέον μπαίνουν μέσα όλα τα στοιχεία της προσωπικής του ζωής, πολιτικών πεποιθήσεων κ.τ.λ.) είναι απαραίτητη.
ο καλλιτεχνης ως δημοσιο προσωπο Ο καλλιτεχνης επιλεγει στα πλαισια του δικαιωματος της ελευθερης αναπτυξης της προσωπικοτητας ,της εκφρασης και του αυτοπροσδιορισμου να δημοσιοποιει εργα του. Απο τη στιγμη που επιλεγει να καταστησει ενα εργο του δημοσιο καθιστα ενα κομματι της ζωης του που θα μπορουσε να εχει παραμεινει προσωπικο και αρα προστατευμενο ,αντικείμενο κριτικής και μαλιστα οχι μονο απο τους ειδικους αλλα απο ολους οσους ερχονται σε επαφη με τη δημιουργια του. Ειναι δηλαδη μαλλον ελιτιστικο να δεχομαστε οτι κριτικη μπορουν να ασκησουν μονο οσοι εχουν λαβει ειδικη εκπαιδευση προς αυτο γιατι ετσι στερουμε απο την τεχνη την ουσια της που ειναι η εκφραση μιας προσωπικοτητας μεσω της παραγωγης ενος αισθητικου αποτελεσματος. Κριτηριο αισθητικής εχουν όλοι οι ανθρωποι και μπορουν να εκτιμησουν και να κρινουν ενα εργο τεχνης με τον ιδιο τροπο που εκτιμουν και κρινουν την ομορφια ή την ασχημια του φυσικου και του αστικου περιβαλλοντος. Η επιλογη της δημοσιας εκφρασης ειτε μεσω εργων τεχνης ειτε μεσω δηλώσεων ή αλλων πραξεων ,συγχρονο γνωστο παραδειγμα οι συναυλιες αλληλεγγυης, ειναι μια δεσμευτική επιλογη. Ο καλλιτεχνης δεσμευεται λοιπον οχι μονο για το εργο του αλλα για την συνολικη κοινωνική του παρουσια. Περαιτερω ειναι σημαντικο να γινει ο εξης διαχωρισμος για το εργο. Η δημιουργια εχει ενα καθαρα τεχνικο κομματι και καποιο μηνυμα.Τα δυο αυτα σκελη διαχωριζονται και κρνονται με διαφορετικα κριτηρια. Τα μηνυματα ενος εργου μπορουν να κριθουν απο τον καθενα.ετσι ο μικης θεωδορακης δεν κρινεται σημερα αυστηρα για την παρουσια του στον καλλιτεχνικο χωρο αλλα και για την πολιτικη δραση του την περιοδο της χουντας, για την οποια χρησιμοποιησε ως μεσο και το εργο του. Αντιστοιχα ο τζον λενον δεν κρινεται μονο με βαση τα τραγουδια του αλλα και με βαση την γενικοτερη κοινωνικη δραση που ανεπτυξε. Τελος κατα καιρους εχουν γινει γνωστα πραγματικα περιστατικα για καλλιτεχνες που αφορουν την πιο στενη προσωπικη τους ζωη. Τα παραδειγματα ειναι πολλα οι κατηγοριες για παιδεραστια εναντια στον μαικλ τζακσον , τον ρομαν πολανσκι ή η χρηση ναρκωτικών ουσιων απο τον τζιμ μορρισον ειναι μερικα απο αυτα. Οι καλλιτεχνες κριθηκαν ως προσωπικοτητες απο την κοινη γνωμη και για αυτα και ειναι αναποφευκτο απο τη στιγμη που ειναι δημοσια προσωπα. Επειδη ομως ειναι πανω απο όλα καλλιτεχνες παρα την κριτικη που αναποφευκτα τους ασκηθηκε η αξια του εργου τους παρεμεινε και ξεπερασε τα υπολοιπα.
Σύντομος ορισμός: καλλιτέχνης= οποιοσδήποτε παράγει τέχνη με σκοπό να δημιουργήσει ένα καλλιτεχνικό έργο-δημιούργημα και να το καταστήσει γνωστό στο κοινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήπρέπει να κρίνεται= φορείς κρίσης είναι ειδήμονες στο αντικείμενο, δηλαδή κριτικοί τέχνης που αυτό είναι και το επάγγελμά τους
μόνο για το έργο του= μόνο για το προιόν της έκφρασής του(πίνακας, τραγούδι, ποίημα κλπ.) δεδομένου ότι μόνο αυτό ήθελε να εκφράσει και να δημοσιοποιήσει.
Εγώ στο θέμα βρίσκω δύο σκέλη.
Πρώτον: Αν ένας καλλιτέχνης πρέπει να κρίνεται.
Δεύτερον: Αν πρέπει να κρίνεται μόνο για το έργο του.
Υπέρ του πρώτου σκέλους: Ένας καλλιτέχνης πρέπει να κρίνεται τόσο για το καλό της κοινωνίας όσο και για το καλό του ίδιου. Ως προς την κοινωνία φανταστείτε τι καθεστώς θα επικρατούσε σε μία κοινωνία που δεν θα μπορούσαν οι ειδήμονες να εκφράσουν την άποψή τους ελεύθερα ως προς τα έργα των καλλιτεχνών.Στοιχείο οπισθοδρόμησης της κοινωνίας, συντηρητισμού και έλλειψη δημοκρατικότητας..ίσως λίγο ακραίο αλλά γιατί όχι και αστυνομικό κράτος που καταπνίγει την ελευθερία λόγου.
Ως προς τους ίδιους τους καλλιτέχνες αν δεν εκφράσει κάποιος την γνώμη του για το έργο τους τότε θα είναι σαν να μένουν στην αφάνεια, σαν να μην ασχολείται κανείς με αυτούς πράγμα που εξ ορισμού δεν θα ήθελε ένας καλλιτέχνης αφού έχει ανάγκη το κοινό του και οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν ανάγκη από την αναγνώριση τόσο πρακτικά για να επιβιώσουν(κάποιος πρέπει να αγοράσει τους πίνακές τους,κάποιος πρέπει να πάει στις συναυλίες τους και κάποιος θα πρέπει να πάει να δει το έργο τους στο θέατρο...)όσο και για να νιώσουν χρήσιμοι στην κοινωνία και να ολοκληρωθούν σαν προσωπικότητες γιατί κατά βάση η τέχνη είναι μία προσωπική υπόθεση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού.
Δεύτερον πρέπει να κρίνεται μόνο για το έργο του: Αν όχι για το έργο του τότε για τί? για το ιδιωτικό του βίο? για τις πολιτικές του πεποιθήσεις? Αυτό που ήθελε να εκφράσει το κάνει μέσω του έργου του και μόνο μέσω αυτού αποφασίζει να εκτεθεί άρα και μόνο ως προς αυτό θα πρέπει να κρίνεται. Μετά εισέρχεται κανείς στην προσωπική σφαίρα του καλλιτέχνη, ξεκινάει ο κοινωνικός σχολιασμός(sic) και αυτό δεν εντάσσεται στα πλαίσια του αποδεκτού σχολιασμού από τους κριτικούς τέχνης, καθώς ο λόγος που εκφέρουν την άποψή τους για το έργο είναι επειδή έχουν σπουδάσει πάνω στο αντικείμενο, επειδή έχουν περισσότερες γνώσεις από τον μέσο αποδέκτη της τέχνης, επειδή εκτός από το πώς εκλαμβάνει κανείς την τέχνη πρέπει να υπάρχει και μία πιο "επιστημονική" άποψη καθώς ο χώρος της τέχνης είναι δαιδαλώδης και υπάρχουν ακόμη και σε αυτόν άνθρωποι που έχουν ως επάγγελμα την κριτική έργων.
Άννα θα διαφωνήσω στον τρόπο που όρισες το κρίνεται· είναι εμφανώς περιοριστικό. Άρα το κρίνεται το ορίζω ως σχηματισμός άποψης πάνω στον καλλιτέχνη από κομμάτι της κοινωνίας.
ΔιαγραφήΜε αφορμή τα παραπάνω (ειδικά στο τέλος), επιχείρημα για τον αντίλογο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πάρα πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε παραπάνω στοιχεία για τον καλλιτέχνη, προκειμένου να αξιολογήσουμε το έργο του. Οι καλλιτέχνες, όταν εκφράζουν τα συναισθήματά τους και τις ανησυχίες τους ή παρουσιάζουν τον κόσμο με μια άλλη οπτική, δεν είναι απομονωμένοι, αλλά επηρεάζονται κατεξοχήν από το περιβάλλον τους. Άλλοι χρειάζονται μια μούσα, άλλοι ένα υπέροχο τοπίο στα βουνά, ενώ άλλοι έχουν ζήσει από πρώτο χέρι τις κακουχίες ή τον πόλεμο. Αν δεν είναι γνωστές τέτοιες λεπτομέρειες, δεν είναι δυνατόν να γίνουν οι απαραίτητοι συνειρμοί!
Για παράδειγμα, την εποχή που οι φυσικοί είχαν ξεκινήσει στις αρχές του 20ου αιώνα να μιλάνε για πάνω από 3 διαστάσεις ή ταξίδια στο χρόνο, εμφανίστηκε η τέχνη του κυβισμού (π.χ. προβολή άνω των 3 διαστάσεων στο επίπεδο)και του φουτουρισμού (έννοια του ταυτόχρονου και προβληματισμό για τη ροή του χρόνου). Αν λοιπόν μας βάζαν για παράδειγμα έναν Πικάσο μπροστά μας χωρίς να ξέρουμε αυτά τα στοιχεία, θα βλέπαμε μόνο περίεργες φιγούρες, χωρίς να υπάρξει καμία σύνδεση με το τότε πνεύμα.
Κάτι που είναι φανερό για τον καλλιτέχνη, γιατί ακριβώς όπως ειπώθηκε, εκφράζει τον ίδιο του τον εαυτό, δεν είναι απαραίτητο να γίνεται αντιληπτό από το κοινό. Η μελέτη λοιπόν του περιβάλλοντος (και πλέον μπαίνουν μέσα όλα τα στοιχεία της προσωπικής του ζωής, πολιτικών πεποιθήσεων κ.τ.λ.) είναι απαραίτητη.
ο καλλιτεχνης ως δημοσιο προσωπο
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καλλιτεχνης επιλεγει στα πλαισια του δικαιωματος της ελευθερης αναπτυξης της προσωπικοτητας ,της εκφρασης και του αυτοπροσδιορισμου να δημοσιοποιει εργα του. Απο τη στιγμη που επιλεγει να καταστησει ενα εργο του δημοσιο καθιστα ενα κομματι της ζωης του που θα μπορουσε να εχει παραμεινει προσωπικο και αρα προστατευμενο ,αντικείμενο κριτικής και μαλιστα οχι μονο απο τους ειδικους αλλα απο ολους οσους ερχονται σε επαφη με τη δημιουργια του. Ειναι δηλαδη μαλλον ελιτιστικο να δεχομαστε οτι κριτικη μπορουν να ασκησουν μονο οσοι εχουν λαβει ειδικη εκπαιδευση προς αυτο γιατι ετσι στερουμε απο την τεχνη την ουσια της που ειναι η εκφραση μιας προσωπικοτητας μεσω της παραγωγης ενος αισθητικου αποτελεσματος. Κριτηριο αισθητικής εχουν όλοι οι ανθρωποι και μπορουν να εκτιμησουν και να κρινουν ενα εργο τεχνης με τον ιδιο τροπο που εκτιμουν και κρινουν την ομορφια ή την ασχημια του φυσικου και του αστικου περιβαλλοντος. Η επιλογη της δημοσιας εκφρασης ειτε μεσω εργων τεχνης ειτε μεσω δηλώσεων ή αλλων πραξεων ,συγχρονο γνωστο παραδειγμα οι συναυλιες αλληλεγγυης, ειναι μια δεσμευτική επιλογη. Ο καλλιτεχνης δεσμευεται λοιπον οχι μονο για το εργο του αλλα για την συνολικη κοινωνική του παρουσια.
Περαιτερω ειναι σημαντικο να γινει ο εξης διαχωρισμος για το εργο. Η δημιουργια εχει ενα καθαρα τεχνικο κομματι και καποιο μηνυμα.Τα δυο αυτα σκελη διαχωριζονται και κρνονται με διαφορετικα κριτηρια. Τα μηνυματα ενος εργου μπορουν να κριθουν απο τον καθενα.ετσι ο μικης θεωδορακης δεν κρινεται σημερα αυστηρα για την παρουσια του στον καλλιτεχνικο χωρο αλλα και για την πολιτικη δραση του την περιοδο της χουντας, για την οποια χρησιμοποιησε ως μεσο και το εργο του. Αντιστοιχα ο τζον λενον δεν κρινεται μονο με βαση τα τραγουδια του αλλα και με βαση την γενικοτερη κοινωνικη δραση που ανεπτυξε.
Τελος κατα καιρους εχουν γινει γνωστα πραγματικα περιστατικα για καλλιτεχνες που αφορουν την πιο στενη προσωπικη τους ζωη. Τα παραδειγματα ειναι πολλα οι κατηγοριες για παιδεραστια εναντια στον μαικλ τζακσον , τον ρομαν πολανσκι ή η χρηση ναρκωτικών ουσιων απο τον τζιμ μορρισον ειναι μερικα απο αυτα. Οι καλλιτεχνες κριθηκαν ως προσωπικοτητες απο την κοινη γνωμη και για αυτα και ειναι αναποφευκτο απο τη στιγμη που ειναι δημοσια προσωπα. Επειδη ομως ειναι πανω απο όλα καλλιτεχνες παρα την κριτικη που αναποφευκτα τους ασκηθηκε η αξια του εργου τους παρεμεινε και ξεπερασε τα υπολοιπα.