Κατ' αρχάς ο ορισμός! Προβολή: Από θεατές και αθλητές Πολιτικά μηνύματα: Μηνύματα με αναφορά σε κάποια πολιτική ιδεολογία(π.χ. φασιστικός χαιρετισμός) ή σε κάποιο πολιτικό πρόσωπο(π.χ. τατουάζ με τον Τσε Γκεβάρα). Τα μηνύματα εκπέμπονται λεκτικά(συνθήματα), γραπτά(πανό) ή με χειρονομίες! Θεμιτή: Ωφελεί την κοινωνία και άρα πρέπει να γίνεται. Ή και αντίστροφα: Αν δεν προβάλλονται πολιτικά μηνύματα μέσω του αθλητισμού, βλάπτονται οι πολίτες(ατομικά), συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες-τάξεις και η κοινωνία ως σύνολο.
Ενδιαφέρον ερώτημα αλλά ίσως δεν είναι ειλικρινώς διατυπωμένο:
Θέλω λίγο να μιλήσω για την πλευρά του αθλητή:
Ένας αθλητής είναι πρότυπο αυθύπαρκτο του ως προς την ανάγκη του να ξεπεράσει τα όρια του και να οδηγηθεί σε ένα υψηλότερο επίπεδο, προτάσσοντας στην κοινωνία την αξία αναβάθμισης κάθε στοιχείου της και την αξία της ανταμοιβής της εργασίας.
Αφού λοιπόν ο αθλητής αποτελεί κοινωνικό πρότυπο, είναι αναληθές να πιστεύουμε ότι ο αγώνας, η συμπεριφορά του, η άποψη του από το dopping μέχρι την ευγενή άμιλλα και την φιλανθρωπία δεν είναι και ένα πολιτικής άποψης κάδρο. Εξάλλου η εθνική εκπροσώπηση σε ένα άθλημα είναι κάδρο που αντανακλά την προσπάθεια της πολιτείας να αναδείξει την σχέση της με το άθλημα.
Αυτά τα δυο στοιχειοθετούν το εξής ενδιαφέρον ερώτημα:
Εμείς θαυμάζουμε έναν αθλητή για τα κατορθώματα του αλλά συνάμα τα συνδέουμε με την κουλτούρα, πολιτική και κοινωνική του στάση, αφού αυτά κατατάσσουν και την αξία του επιτεύγματος στο σύνολο της οικουμένης.Άλλο ο αφρικανός που πεινάει και άλλο ο εγγλέζος που έχει τους προπονηταράδες, ακόμα και αν οι δύο πάρουν χρυσό στο άθλημα τους.
Είναι αρκετά επικίνδυνο να του δώσουμε μεγαλύτερη ευελιξία έκφρασης σε αυτά τα τμήματα ή τελικά εμείς είμαστε αυτοί που φιλτράρουμε στο τέλος τόσο το αποτέλεσμα του το αγωνιστικό όσο και την αλληλεσύνδεση αυτού με την ζωή του.
Κοινώς, εμείς βλέπουμε τον μπολτ να σπάει το ρεκόρ, αν κουβαλάει το κομποσκίνι του, θα πουμε εμείς για την ταπεινότητα απέναντι στο Θείο ενώ αν χαιρετίσει φασιστικά εμείς θα μιλήσουμε για την ακραία του συμπεριφορά.
Η επιλογή να τον έχουμε πρότυπο ήταν δική μας.Γιατί επιβαρύνουμε τον άλλον με την εικόνα που προβάλλει και όχι εμάς που αποδεχτήκαμε την εικόνα του?
Ρε παιδί μου, το βαθύ ερώτημα είναι μακρυά από τον ίδιο τον αθλητισμό και για μένα έχει να κάνει από κάτι που εγώ θα το ονόμαζα ψυχολογία προτύπων, αλλά είμαι σίγουρος, ότι οι επιστήμονες θα έχουν βρει μια πίο κουλή λέξη.
Τι είναι αυτό που μας προβληματίζει πόσο αδύναμοι είμαστε στο φιλτράρισμα και στην άκριτη αποδοχή ιδεών από άτομα που θαυμάζουμε ή πόσο άσχημη είναι η ύπαρξη και η παρουσία μη κοινωνικά αποδεκτών μηνυμάτων?
Το να δαιμονοποιήσουμε την στάση ενός αθλητή για τις απόψεις του μάλλον αναφέρεται στο γεγονός ότι εμείς του δώσαμε την εμπιστοσύνη να αποδεχτούμε ότι μας προβάλλει.Αυτόν δεν μπορούμε να το κατηγορούμε λοιπόν παρά μονάχα το αδύναμο εγώ μας.
Μάλιστα άπαξ και η στάση του δεν είναι προσβλητική, γιατί τότε τον στέλνουμε στα δικαστήρια, αλλά απλά ευκρινώς αντίθετη σε κάτι που έχουμε αποφασίσει ως κοινωνικά αποδεκτό, τότε εμείς την θεωρούμε αθέμιτη ενέργεια για την κοινωνία?
Ξεπερνάω το ερώτημα της απλής ελεύθερης έκφρασης.και αναρωτιέμαι κατηγορείς έναν αθλητή γιατί δεν σου πρόβαλε μια εικόνα θεμιτή.Μα τότε δεν το κατηγορείς για ένα βάρος που γενικά το επιφορτίστηκε από εσένα τον ίδιο, εσύ τον έχτυσες στο μυαλό σου σαν πρότυπο. Δηλαδή γιατί τον τσακίζεις μετά ως αθέμιτο, επειδή δεν σου ικανοποίησε την φαντασίωση?
Οπότε λες ότι έχουμε αποδεχτεί ότι οι αθλητές είναι τα πρότυπά μας, συνεπώς, δεν δικαιολογείται οι πράξεις τους/πολιτική τους έκφραση να μας φαίνεται κατακριτέα. Όμως: i. τι γίνεται αν πηγαίνουν αντίθετα στα πρότυπα αυτά που έχουμε στο μυαλό μας οι ίδιοι οι αθλητές; ii. το πρότυπο "εργάζομαι/προπονούμαι σκληρά" είναι τόσο πλήρες ώστε αν υιοθετηθεί να καλύπτει όλα τα θέματα; Θεωρώ πως όχι. Οπότε, το ότι έχω πρότυπο έναν αθλητή για ένα χαρακτηριστικό του, δε μου απαγορεύει να τον καταδικάσω για κάποιο άλλο (που άλλωστε το ένα έχει να κάνει με πολιτική και το άλλο όχι).
Επιχείρημα για τον Αντίλογο: (αν και λόγω έκτασης και ανάλυσης, δεν βγαίνει εύκολα σε πραγματικό debate...)
Ας δούμε πρώτα τι επίδραση έχει το ποδόσφαιρο στην πολιτική ζωή. Η κατάσταση που επικρατεί πλέον στο χώρο του αθλητισμού έχει ως εξής:
Καταρχάς, επιλέγουμε ΜΙΑ ομάδα. Αυτό από μόνο του αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, αφού τα κριτήρια επιλογής είναι αρκετά προβληματικά. Συνήθως, κάποιος επιλέγει μια ομάδα (από παιδί και το τονίζουμε αυτό) είτε επειδή οι γονείς του υποστηρίζουν την ομάδα αυτή (μάλλον ο μπαμπάς…), είτε επειδή η ίδια η ομάδα είναι δημοφιλής (είναι ασφαλές να υποστηρίξεις την καλύτερη), είτε επειδή «εκπροσωπεί» την τοπική κοινότητα. Δηλαδή, στη μία περίπτωση διαλέγει κανείς την πιο εύκολη οδό, ενώ στις άλλες δύο, αν γεννιόταν σε άλλη πόλη ή με άλλους γονείς, θα άλλαζε ομάδα. Οπότε, σε πρώτη φάση, αντί για φιλάθλους (φίλους του αθλητισμού που αγαπάνε το θέαμα και τους ταλαντούχους παίκτες και δεν κολλάνε σε μία ομάδα), ο σημερινός αθλητισμός κυριαρχείται από οπαδούς. Ο οπαδισμός (πέρα από το ότι δεν έχει καμία λογική με βάση τα παραπάνω) αποτελεί παράλληλα αποτέλεσμα και ικανή συνθήκη για την καλλιέργεια του φανατισμού. Στο φανατισμό έχουμε μια κατάσταση όπου ένα άτομο ή μια ομάδα πιστεύει σε κάτι άκριτα, σταθερά (χωρίς να αλλάζει γνώμη) και συχνά με ιδιαίτερα εχθρικό τρόπο απέναντι στους αντιπάλους.
Συνοπτικά, όταν τα παιδιά από μικρή ηλικία μπουν στο χώρο (της θέασης) του αθλητισμού, μαθαίνουν να εμμένουν σε μια ομάδα (είτε κερδίζει είτε χάνει) αντί να κυνηγάνε το θέαμα, με βάση κριτήρια δημοφιλίας ή … κληρονομικότητας, να μη σέβονται τους αντιπάλους και να ακολουθούν πιστά ΜΙΑ ομάδα.
Αφού λοιπόν τα παιδιά μεγαλώσουν με αυτό το μοντέλο υποστήριξης ομάδας, όταν φτάνουν στην ηλικία που πλέον τα ενδιαφέρει/αφορά η πολιτική ζωή, απλώς χρησιμοποιούν το ίδιο μοντέλο. Επιλέγουν ΈΝΑ κόμμα (ομάδα), για πάντα, σταθερά, με πλήρη πίστη, με αρχικά κριτήρια του πόσο δημοφιλές είναι ή τι ψηφίζουν οι γονείς τους (οπαδός), αντί να μάθουν να σκέφτονται όχι με παρατάξεις, αλλά με βάση κάθε κοινωνικό θέμα ξεχωριστά και έχοντας κατά νου την πολιτική (φίλαθλος). Για αυτό προκύπτει άλλωστε το θέμα της μη πολιτικοποιήσης των νέων, αλλά της κομματικοποίησής τους. Το ότι το μοντέλο που έχουν υιοθετήσει στην πολιτική ζωή είναι αυτό του γηπέδου φαίνεται αν σκεφτούμε τις διάφορες αντιστοιχήσεις που γίνονται: μία ομάδα/κόμμα, επιλογή με ίδια κριτήρια, φανατισμός/κομματισμός, μη σεβασμός του «αντιπάλου». Ειδικά στο τελευταίο σημείο, ας σκεφτούμε πότε ακούσαμε δημόσια ή σε παρέες ένα σοβαρό «πολιτικό» debate (π.χ. σε φοιτητικές συνελεύσεις). Ποτέ η συζήτηση δεν είναι επί του θέματος, οι φοιτητές ψηφίζουν παρατάξεις και όχι θέματα, ενώ η αντιμετώπιση των «αντιπάλων» δεν είναι με επιχειρήματα, αλλά με επίθεση στο ύφος του ομιλητή. Το ίδιο γίνεται και στη Βουλή. Αντί για debate έχουμε τη μία ομάδα (κόμμα) να χτυπά στο ύφος της άλλης.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι η νοοτροπία του γηπέδου (που θα μπορούσε/έπρεπε να μην είναι έτσι) έχει ήδη διαμορφώσει την «πολιτική» συμπεριφορά. Αν λοιπόν δεχτούμε στα αθλητικά γεγονότα να λαμβάνουν χώρα πολιτικές δράσεις/εκφράσεις, επισημοποιούμε και στηρίζουμε το παρόν καταστροφικό καθεστώς που αναλύθηκε. Όχι μόνο δεν πρέπει η πολιτική να βρίσκεται σε αθλητικούς χώρους, αλλά πρέπει η πολιτική σκέψη να απαλλαγεί από το μοντέλο του γηπέδου.
Μιας και αναλύθηκε η κατάσταση (νοοτροπία) που επικρατεί στο χώρο του αθλητισμού, είναι πιο εύκολο να παρουσιαστεί άλλο ένα επιχείρημα.
Η ένταση κατά τη διάρκεια αγώνων (και αναφερόμαστε στα δύο πιο δημοφιλή αθλήματα: ποδόσφαιρο και μπάσκετ) είναι μεγάλη, και λαμβάνει μορφή από συνεχείς προκλήσεις μεταξύ των οπαδών μέχρι επεισόδια ("όχι βία στα γήπεδα"). Η προσθήκη και άλλων θεμάτων (πολιτικών) που θα μπορούσαν να εντείνουν αυτή την κατάσταση, μόνο καλό δεν μπορεί να κάνει. Πάρτε για παράδειγμα αγώνες μεταξύ εθνικών ομάδων (και το ακόμη πιο ακραίο παράδειγμα "Ελλάδα-Τουρκία"). Μπορείτε να φανταστείτε τα εκρηκτικά αποτελέσματα που μπορούν να προκύψουν (ή έχουν προκύψει) με την αναφορά σε ιστορικά/πολιτικά γεγονότα. Το γήπεδο δεν είναι ο καλύτερος χώρος για να εκφράσει την υποστήριξή του για την "Μεγάλη Ιδέα" σε έναν τέτοιον αγώνα...
Συνοπτικά: ήδη υπάρχει η σύγκρουση, δε χρειάζεται να βρεθούν και άλλα αίτια να την επιδεινώσουν.
Νομιζω οτι ειναι απαραιτητο και ασφαλεστερο να γινει διακριση μεταξυ φανατισμου και πολιτικης εκφρασης, χωρις αυτο να σημαινει πως κρυβομαστε πισω απο το δαχτυλο μας και δεν αναγνωριζουμε πως η πολιτικη εκφραση στους περισσοτερους κοινωνικους χωρους σημερα οπως το γηπεδο, το πανεπιστημιο ή η βουλη δεν καταληγει απλα σε συζητηση φανατικων. Αυτο που βαραινει περισσοτερο ομως νομιζω ειναι οτι τελικα ενα γηπεδο ή ενα σταδιο ειναι αναποδραστα ενας χωρος εκφρασης για τις μαζες. Αυτο αλλωστε μας αποδεικνυει και η ιστορια πχ του ποδοσφαιρου. Πολλες ομαδες ξεκινησαν και επανθρωθηκαν απο ανθρωπους που προερχονταν απο τις κατωτερες εργατικες ταξεις οπως πχ η μποκα τζουνιορς στην αργεντινη ή ο ολυμπιακος στον πειραια. Η ιδια η δημιουργια της ομαδας ειχε για τους αθλητες και τους φιλαθλους της ενα πολιτικο μηνυμα. Αντιστοιχα η επιλογη της αγαπημενης ομαδας εξακολουθει ακομα και σημερα να εχει πολτικη φορτιση σε πολλες χωρες οπως στην κυπρο και τη σκωτια ενω ακομα και τα τοπικιστικα κριτηρια επιλογης δεν μπορουν να εξεταστουν επιφανειακα σε χωρες οπως η ισπανια οπου καλως ή κακως η εθνικη συνειδηση του λαου ειναι διασπασμενη και υπαρχουν περιοχες που ζητουν ανεξαρτητοποιηση.Αλλα και περα απο αυτο το να επιλεγεις να υποστηριξεις την ομαδα της πολης σου εχει πολιτικο μηνυμα αν ζεις σε μια χωρα που τα παντα συμβαινουν στην πρωτευουσα, ειναι κατι σαν ψηφος προς την αποκεντρωση οσο υπερβολικο κι αν ακουγεται. Αλλα και στο χωρο του στιβου οταν αθλητης απο μια χωρα της αφρικης διακρινεται , που εχει ξεκινησει απο εντελως αλλη αφετηρια και με πολυ λιγοτερα μεσα και πορους απο καποιον αλλο αθλητη απο την ευρωπη για παραδειγμα ειναι αδυνατο η διακριση του να μην αποκτησει πολιτικο νοημα για τους συμπατριωτες του. Γινεται λοιπον εμφανες οτι ο αθλητισμος λογω του μαζικου ενδιαφεροντος που προσελκυει δεν μπορει να αποσυνδεθει απο το πολιτικο γιγνεσθαι. Η πολιτικη εκφραση σε ενα χωρο κοινωνικης συναθροισης και συναντησης δεν μπορει να ειναι ουτε καταδικαστεα ουτε απαγορευμενη γιατι ειναι ωφελιμη για την κοινωνια και μαλιστα σε παγκοσμιο επιπεδο αφου πολιτικα μηνυματα και ανησυχιες ταξιδευουν μεσω των γηπεδων σε ολο τον κοσμο.Τα φαινομενα βιας και φανατισμου θα πρεπει να ειναι μια συγχρονη και οργανωμενη κοινωνια ετοιμη να τα καταδικασει και να τα περιορισει και οχι να κανει ενα βημα πισω για μια ακομη φορα θετωντας ενα τοσο μεγαλο περιορισμο. Σε αυτο συνηγορει και το προσφατο παραδειγμα της παπαχρηστου που ξεπερασε τα ορια της πολιτικης εκφρασης και τιμωρηθηκε.Αποψεις πρεπει να υπαρχουν και να εκφραζονται αλλα απο εκει και περα η κοινωνια και η πολιτεια πρεπει να αποδοκιμαζει και να παιρνει μετρα οταν απο την εκφραση φτανουμε στο φανατισμο, το ρατσισμο και τη βια.
Κατ' αρχάς ο ορισμός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροβολή: Από θεατές και αθλητές
Πολιτικά μηνύματα: Μηνύματα με αναφορά σε κάποια πολιτική ιδεολογία(π.χ. φασιστικός χαιρετισμός) ή σε κάποιο πολιτικό πρόσωπο(π.χ. τατουάζ με τον Τσε Γκεβάρα). Τα μηνύματα εκπέμπονται λεκτικά(συνθήματα), γραπτά(πανό) ή με χειρονομίες!
Θεμιτή: Ωφελεί την κοινωνία και άρα πρέπει να γίνεται. Ή και αντίστροφα: Αν δεν προβάλλονται πολιτικά μηνύματα μέσω του αθλητισμού, βλάπτονται οι πολίτες(ατομικά), συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες-τάξεις και η κοινωνία ως σύνολο.
Εγώ θα φύγω λίγο από το θέμα Κατίδης
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρον ερώτημα αλλά ίσως δεν είναι ειλικρινώς διατυπωμένο:
Θέλω λίγο να μιλήσω για την πλευρά του αθλητή:
Ένας αθλητής είναι πρότυπο αυθύπαρκτο του ως προς την ανάγκη του να ξεπεράσει τα όρια του και να οδηγηθεί σε ένα υψηλότερο επίπεδο, προτάσσοντας στην κοινωνία την αξία αναβάθμισης κάθε στοιχείου της και την αξία της ανταμοιβής της εργασίας.
Αφού λοιπόν ο αθλητής αποτελεί κοινωνικό πρότυπο, είναι αναληθές να πιστεύουμε ότι ο αγώνας, η συμπεριφορά του, η άποψη του από το dopping μέχρι την ευγενή άμιλλα και την φιλανθρωπία δεν είναι και ένα πολιτικής άποψης κάδρο.
Εξάλλου η εθνική εκπροσώπηση σε ένα άθλημα είναι κάδρο που αντανακλά την προσπάθεια της πολιτείας να αναδείξει την σχέση της με το άθλημα.
Αυτά τα δυο στοιχειοθετούν το εξής ενδιαφέρον ερώτημα:
Εμείς θαυμάζουμε έναν αθλητή για τα κατορθώματα του αλλά συνάμα τα συνδέουμε με την κουλτούρα, πολιτική και κοινωνική του στάση, αφού αυτά κατατάσσουν και την αξία του επιτεύγματος στο σύνολο της οικουμένης.Άλλο ο αφρικανός που πεινάει και άλλο ο εγγλέζος που έχει τους προπονηταράδες, ακόμα και αν οι δύο πάρουν χρυσό στο άθλημα τους.
Είναι αρκετά επικίνδυνο να του δώσουμε μεγαλύτερη ευελιξία έκφρασης σε αυτά τα τμήματα ή τελικά εμείς είμαστε αυτοί που φιλτράρουμε στο τέλος τόσο το αποτέλεσμα του το αγωνιστικό όσο και την αλληλεσύνδεση αυτού με την ζωή του.
Κοινώς, εμείς βλέπουμε τον μπολτ να σπάει το ρεκόρ, αν κουβαλάει το κομποσκίνι του, θα πουμε εμείς για την ταπεινότητα απέναντι στο Θείο ενώ αν χαιρετίσει φασιστικά εμείς θα μιλήσουμε για την ακραία του συμπεριφορά.
Η επιλογή να τον έχουμε πρότυπο ήταν δική μας.Γιατί επιβαρύνουμε τον άλλον με την εικόνα που προβάλλει και όχι εμάς που αποδεχτήκαμε την εικόνα του?
Δε νομίζω ότι κατάλαβα πού θες να καταλήξεις. Μπορείς να το αναλύσεις λίγο καλύτερα και ξεκάθαρα;
ΔιαγραφήΡε παιδί μου, το βαθύ ερώτημα είναι μακρυά από τον ίδιο τον αθλητισμό και για μένα έχει να κάνει από κάτι που εγώ θα το ονόμαζα ψυχολογία προτύπων, αλλά είμαι σίγουρος, ότι οι επιστήμονες θα έχουν βρει μια πίο κουλή λέξη.
ΔιαγραφήΤι είναι αυτό που μας προβληματίζει πόσο αδύναμοι είμαστε στο φιλτράρισμα και στην άκριτη αποδοχή ιδεών από άτομα που θαυμάζουμε ή πόσο άσχημη είναι η ύπαρξη και η παρουσία μη κοινωνικά αποδεκτών μηνυμάτων?
Το να δαιμονοποιήσουμε την στάση ενός αθλητή για τις απόψεις του μάλλον αναφέρεται στο γεγονός ότι εμείς του δώσαμε την εμπιστοσύνη να αποδεχτούμε ότι μας προβάλλει.Αυτόν δεν μπορούμε να το κατηγορούμε λοιπόν παρά μονάχα το αδύναμο εγώ μας.
Μάλιστα άπαξ και η στάση του δεν είναι προσβλητική, γιατί τότε τον στέλνουμε στα δικαστήρια, αλλά απλά ευκρινώς αντίθετη σε κάτι που έχουμε αποφασίσει ως κοινωνικά αποδεκτό, τότε εμείς την θεωρούμε αθέμιτη ενέργεια για την κοινωνία?
Δεν είναι λίγο εγωιστική η στάση μας?
Αναρωτιέμαι απλά
Ξεπερνάω το ερώτημα της απλής ελεύθερης έκφρασης.και αναρωτιέμαι κατηγορείς έναν αθλητή γιατί δεν σου πρόβαλε μια εικόνα θεμιτή.Μα τότε δεν το κατηγορείς για ένα βάρος που γενικά το επιφορτίστηκε από εσένα τον ίδιο, εσύ τον έχτυσες στο μυαλό σου σαν πρότυπο.
ΔιαγραφήΔηλαδή γιατί τον τσακίζεις μετά ως αθέμιτο, επειδή δεν σου ικανοποίησε την φαντασίωση?
Οπότε λες ότι έχουμε αποδεχτεί ότι οι αθλητές είναι τα πρότυπά μας, συνεπώς, δεν δικαιολογείται οι πράξεις τους/πολιτική τους έκφραση να μας φαίνεται κατακριτέα. Όμως:
Διαγραφήi. τι γίνεται αν πηγαίνουν αντίθετα στα πρότυπα αυτά που έχουμε στο μυαλό μας οι ίδιοι οι αθλητές;
ii. το πρότυπο "εργάζομαι/προπονούμαι σκληρά" είναι τόσο πλήρες ώστε αν υιοθετηθεί να καλύπτει όλα τα θέματα; Θεωρώ πως όχι. Οπότε, το ότι έχω πρότυπο έναν αθλητή για ένα χαρακτηριστικό του, δε μου απαγορεύει να τον καταδικάσω για κάποιο άλλο (που άλλωστε το ένα έχει να κάνει με πολιτική και το άλλο όχι).
Επιχείρημα για τον Αντίλογο:
ΑπάντησηΔιαγραφή(αν και λόγω έκτασης και ανάλυσης, δεν βγαίνει εύκολα σε πραγματικό debate...)
Ας δούμε πρώτα τι επίδραση έχει το ποδόσφαιρο στην πολιτική ζωή. Η κατάσταση που επικρατεί πλέον στο χώρο του αθλητισμού έχει ως εξής:
Καταρχάς, επιλέγουμε ΜΙΑ ομάδα. Αυτό από μόνο του αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, αφού τα κριτήρια επιλογής είναι αρκετά προβληματικά. Συνήθως, κάποιος επιλέγει μια ομάδα (από παιδί και το τονίζουμε αυτό) είτε επειδή οι γονείς του υποστηρίζουν την ομάδα αυτή (μάλλον ο μπαμπάς…), είτε επειδή η ίδια η ομάδα είναι δημοφιλής (είναι ασφαλές να υποστηρίξεις την καλύτερη), είτε επειδή «εκπροσωπεί» την τοπική κοινότητα. Δηλαδή, στη μία περίπτωση διαλέγει κανείς την πιο εύκολη οδό, ενώ στις άλλες δύο, αν γεννιόταν σε άλλη πόλη ή με άλλους γονείς, θα άλλαζε ομάδα. Οπότε, σε πρώτη φάση, αντί για φιλάθλους (φίλους του αθλητισμού που αγαπάνε το θέαμα και τους ταλαντούχους παίκτες και δεν κολλάνε σε μία ομάδα), ο σημερινός αθλητισμός κυριαρχείται από οπαδούς. Ο οπαδισμός (πέρα από το ότι δεν έχει καμία λογική με βάση τα παραπάνω) αποτελεί παράλληλα αποτέλεσμα και ικανή συνθήκη για την καλλιέργεια του φανατισμού. Στο φανατισμό έχουμε μια κατάσταση όπου ένα άτομο ή μια ομάδα πιστεύει σε κάτι άκριτα, σταθερά (χωρίς να αλλάζει γνώμη) και συχνά με ιδιαίτερα εχθρικό τρόπο απέναντι στους αντιπάλους.
Συνοπτικά, όταν τα παιδιά από μικρή ηλικία μπουν στο χώρο (της θέασης) του αθλητισμού, μαθαίνουν να εμμένουν σε μια ομάδα (είτε κερδίζει είτε χάνει) αντί να κυνηγάνε το θέαμα, με βάση κριτήρια δημοφιλίας ή … κληρονομικότητας, να μη σέβονται τους αντιπάλους και να ακολουθούν πιστά ΜΙΑ ομάδα.
Αφού λοιπόν τα παιδιά μεγαλώσουν με αυτό το μοντέλο υποστήριξης ομάδας, όταν φτάνουν στην ηλικία που πλέον τα ενδιαφέρει/αφορά η πολιτική ζωή, απλώς χρησιμοποιούν το ίδιο μοντέλο. Επιλέγουν ΈΝΑ κόμμα (ομάδα), για πάντα, σταθερά, με πλήρη πίστη, με αρχικά κριτήρια του πόσο δημοφιλές είναι ή τι ψηφίζουν οι γονείς τους (οπαδός), αντί να μάθουν να σκέφτονται όχι με παρατάξεις, αλλά με βάση κάθε κοινωνικό θέμα ξεχωριστά και έχοντας κατά νου την πολιτική (φίλαθλος). Για αυτό προκύπτει άλλωστε το θέμα της μη πολιτικοποιήσης των νέων, αλλά της κομματικοποίησής τους. Το ότι το μοντέλο που έχουν υιοθετήσει στην πολιτική ζωή είναι αυτό του γηπέδου φαίνεται αν σκεφτούμε τις διάφορες αντιστοιχήσεις που γίνονται: μία ομάδα/κόμμα, επιλογή με ίδια κριτήρια, φανατισμός/κομματισμός, μη σεβασμός του «αντιπάλου». Ειδικά στο τελευταίο σημείο, ας σκεφτούμε πότε ακούσαμε δημόσια ή σε παρέες ένα σοβαρό «πολιτικό» debate (π.χ. σε φοιτητικές συνελεύσεις). Ποτέ η συζήτηση δεν είναι επί του θέματος, οι φοιτητές ψηφίζουν παρατάξεις και όχι θέματα, ενώ η αντιμετώπιση των «αντιπάλων» δεν είναι με επιχειρήματα, αλλά με επίθεση στο ύφος του ομιλητή. Το ίδιο γίνεται και στη Βουλή. Αντί για debate έχουμε τη μία ομάδα (κόμμα) να χτυπά στο ύφος της άλλης.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι η νοοτροπία του γηπέδου (που θα μπορούσε/έπρεπε να μην είναι έτσι) έχει ήδη διαμορφώσει την «πολιτική» συμπεριφορά. Αν λοιπόν δεχτούμε στα αθλητικά γεγονότα να λαμβάνουν χώρα πολιτικές δράσεις/εκφράσεις, επισημοποιούμε και στηρίζουμε το παρόν καταστροφικό καθεστώς που αναλύθηκε. Όχι μόνο δεν πρέπει η πολιτική να βρίσκεται σε αθλητικούς χώρους, αλλά πρέπει η πολιτική σκέψη να απαλλαγεί από το μοντέλο του γηπέδου.
Επιχείρημα για τον Αντίλογο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας και αναλύθηκε η κατάσταση (νοοτροπία) που επικρατεί στο χώρο του αθλητισμού, είναι πιο εύκολο να παρουσιαστεί άλλο ένα επιχείρημα.
Η ένταση κατά τη διάρκεια αγώνων (και αναφερόμαστε στα δύο πιο δημοφιλή αθλήματα: ποδόσφαιρο και μπάσκετ) είναι μεγάλη, και λαμβάνει μορφή από συνεχείς προκλήσεις μεταξύ των οπαδών μέχρι επεισόδια ("όχι βία στα γήπεδα"). Η προσθήκη και άλλων θεμάτων (πολιτικών) που θα μπορούσαν να εντείνουν αυτή την κατάσταση, μόνο καλό δεν μπορεί να κάνει. Πάρτε για παράδειγμα αγώνες μεταξύ εθνικών ομάδων (και το ακόμη πιο ακραίο παράδειγμα "Ελλάδα-Τουρκία"). Μπορείτε να φανταστείτε τα εκρηκτικά αποτελέσματα που μπορούν να προκύψουν (ή έχουν προκύψει) με την αναφορά σε ιστορικά/πολιτικά γεγονότα. Το γήπεδο δεν είναι ο καλύτερος χώρος για να εκφράσει την υποστήριξή του για την "Μεγάλη Ιδέα" σε έναν τέτοιον αγώνα...
Συνοπτικά: ήδη υπάρχει η σύγκρουση, δε χρειάζεται να βρεθούν και άλλα αίτια να την επιδεινώσουν.
Νομιζω οτι ειναι απαραιτητο και ασφαλεστερο να γινει διακριση μεταξυ φανατισμου και πολιτικης εκφρασης, χωρις αυτο να σημαινει πως κρυβομαστε πισω απο το δαχτυλο μας και δεν αναγνωριζουμε πως η πολιτικη εκφραση στους περισσοτερους κοινωνικους χωρους σημερα οπως το γηπεδο, το πανεπιστημιο ή η βουλη δεν καταληγει απλα σε συζητηση φανατικων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο που βαραινει περισσοτερο ομως νομιζω ειναι οτι τελικα ενα γηπεδο ή ενα σταδιο ειναι αναποδραστα ενας χωρος εκφρασης για τις μαζες. Αυτο αλλωστε μας αποδεικνυει και η ιστορια πχ του ποδοσφαιρου. Πολλες ομαδες ξεκινησαν και επανθρωθηκαν απο ανθρωπους που προερχονταν απο τις κατωτερες εργατικες ταξεις οπως πχ η μποκα τζουνιορς στην αργεντινη ή ο ολυμπιακος στον πειραια. Η ιδια η δημιουργια της ομαδας ειχε για τους αθλητες και τους φιλαθλους της ενα πολιτικο μηνυμα.
Αντιστοιχα η επιλογη της αγαπημενης ομαδας εξακολουθει ακομα και σημερα να εχει πολτικη φορτιση σε πολλες χωρες οπως στην κυπρο και τη σκωτια ενω ακομα και τα τοπικιστικα κριτηρια επιλογης δεν μπορουν να εξεταστουν επιφανειακα σε χωρες οπως η ισπανια οπου καλως ή κακως η εθνικη συνειδηση του λαου ειναι διασπασμενη και υπαρχουν περιοχες που ζητουν ανεξαρτητοποιηση.Αλλα και περα απο αυτο το να επιλεγεις να υποστηριξεις την ομαδα της πολης σου εχει πολιτικο μηνυμα αν ζεις σε μια χωρα που τα παντα συμβαινουν στην πρωτευουσα, ειναι κατι σαν ψηφος προς την αποκεντρωση οσο υπερβολικο κι αν ακουγεται.
Αλλα και στο χωρο του στιβου οταν αθλητης απο μια χωρα της αφρικης διακρινεται , που εχει ξεκινησει απο εντελως αλλη αφετηρια και με πολυ λιγοτερα μεσα και πορους απο καποιον αλλο αθλητη απο την ευρωπη για παραδειγμα ειναι αδυνατο η διακριση του να μην αποκτησει πολιτικο νοημα για τους συμπατριωτες του.
Γινεται λοιπον εμφανες οτι ο αθλητισμος λογω του μαζικου ενδιαφεροντος που προσελκυει δεν μπορει να αποσυνδεθει απο το πολιτικο γιγνεσθαι. Η πολιτικη εκφραση σε ενα χωρο κοινωνικης συναθροισης και συναντησης δεν μπορει να ειναι ουτε καταδικαστεα ουτε απαγορευμενη γιατι ειναι ωφελιμη για την κοινωνια και μαλιστα σε παγκοσμιο επιπεδο αφου πολιτικα μηνυματα και ανησυχιες ταξιδευουν μεσω των γηπεδων σε ολο τον κοσμο.Τα φαινομενα βιας και φανατισμου θα πρεπει να ειναι μια συγχρονη και οργανωμενη κοινωνια ετοιμη να τα καταδικασει και να τα περιορισει και οχι να κανει ενα βημα πισω για μια ακομη φορα θετωντας ενα τοσο μεγαλο περιορισμο. Σε αυτο συνηγορει και το προσφατο παραδειγμα της παπαχρηστου που ξεπερασε τα ορια της πολιτικης εκφρασης και τιμωρηθηκε.Αποψεις πρεπει να υπαρχουν και να εκφραζονται αλλα απο εκει και περα η κοινωνια και η πολιτεια πρεπει να αποδοκιμαζει και να παιρνει μετρα οταν απο την εκφραση φτανουμε στο φανατισμο, το ρατσισμο και τη βια.