Σε ένα ομολογουμένως διαφορετικό debate συζητήθηκε το τι μπορεί να είναι ανώτερο από την ίδια τη ζωή, για εκείνον που αποφασίζει να αναιρεθεί προς βρώσιν (μερική ή ολική) καθώς και τι προστατεύει - υπερασπίζεται ο δέκτης αυτής της πράξης;
Από την πλευρά του Λόγου υπερασπίστηκε, το δικαίωμα του ανθρώπου δυτικών κοινωνιών, να δύναται το δικαίωμα επισύναψης γραπτού συμβολαίου ορίζοντας την επιθυμία του να θυσιάσει τη μοναδική ζωή που έχει, προκειμένου να διατηρηθούν ζωντανοί και αβλαβείς οι απόγονοί του, πράγμα βεβαίως που αποδεικνύει η φύση δείχνοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το είδος παρά για το άτομο. Τεκμηριώνοντας την παραπάνω τοποθέτηση προέκυψε:
• Η μορφή ενστικτώδους αυτοθυσίας, ο άνθρωπος την έφερε μαζί του, όταν ξεκίνησε να δημιουργεί πολιτισμό, και την εξευγένισε, την έκανε δηλαδή αξία. • Εξίσου μεγάλη αξία είναι να προσφέρει κανείς τη ζωή του υπερασπιζόμενος ιδέες, θρησκευτικές & κοινωνικές. Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι θα πεθάνει, όμως δεν διστάζει να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση προκειμένου να προστατεύσει κάτι άλλο που θεωρεί ανώτερο από την προσωπική του ζωή. • Ακόμη μεγαλύτερη αξία είναι να αψηφήσει κάποιος και να χάσει τη ζωή του προσπαθώντας να σώσει ένα συνάνθρωπό του ακόμη κι όταν δεν είναι άμεσα απόγονός του, είναι απλώς ένας άλλος άνθρωπος που βρίσκεται στην έκτακτη ανάγκη της επιβίωσης.
• Εξέλιξη στην επιστήμη της γαστρονομίας, δημιουργώντας μια νέα προοπτική γευσιγνωσίας.
• Από τα παραπάνω διαφαίνεται ο ισχυρισμός της αντιμετώπισης του υπερπληθυσμού. Κάποια είδη ζώων «αυτοκτονούν» μαζικά, όταν αυξηθεί υπερβολικά ο πληθυσμός τους έτσι κι εδώ διακρίνουμε πάλι την αυτόματη φυσική πρόνοια που θέλει να αποκαταστήσει τις ισορροπίες.
• Η περίπτωση του φετιχισμού με την οποία σχετίζονται οι όσες εμμονές κρύβει ο κάθε σεξουαλικά ενεργός άνθρωπος μέσα του, και μέσω αυτών απολαμβάνει την ηδονή. Στη βάση αυτή, ο δέκτης της πράξης να είναι σύμφωνος με την απώλεια κάποιου μέρους από το σώμα του.
Συνεπώς, ενώ στη φύση ο στόχος της αυτοθυσίας είναι η επιβίωση των απογόνων του είδους, (κάτι πολύ πρακτικό δηλαδή που υποκρύπτει σκοπιμότητα), στον πολιτισμό η αυτοθυσία διευρύνεται, αποχτά ηθική ποιότητα και τιμάται ως μια από τις μεγαλύτερες αξίες του πολιτισμένου ανθρώπου.
Σε ένα ομολογουμένως διαφορετικό debate συζητήθηκε το τι μπορεί να είναι ανώτερο από την ίδια τη ζωή, για εκείνον που αποφασίζει να αναιρεθεί προς βρώσιν (μερική ή ολική) καθώς και τι προστατεύει - υπερασπίζεται ο δέκτης αυτής της πράξης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την πλευρά του Λόγου υπερασπίστηκε, το δικαίωμα του ανθρώπου δυτικών κοινωνιών, να δύναται το δικαίωμα επισύναψης γραπτού συμβολαίου ορίζοντας την επιθυμία του να θυσιάσει τη μοναδική ζωή που έχει, προκειμένου να διατηρηθούν ζωντανοί και αβλαβείς οι απόγονοί του, πράγμα βεβαίως που αποδεικνύει η φύση δείχνοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το είδος παρά για το άτομο.
Τεκμηριώνοντας την παραπάνω τοποθέτηση προέκυψε:
• Η μορφή ενστικτώδους αυτοθυσίας, ο άνθρωπος την έφερε μαζί του, όταν ξεκίνησε να δημιουργεί πολιτισμό, και την εξευγένισε, την έκανε δηλαδή αξία.
• Εξίσου μεγάλη αξία είναι να προσφέρει κανείς τη ζωή του υπερασπιζόμενος ιδέες, θρησκευτικές & κοινωνικές. Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι θα πεθάνει, όμως δεν διστάζει να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση προκειμένου να προστατεύσει κάτι άλλο που θεωρεί ανώτερο από την προσωπική του ζωή.
• Ακόμη μεγαλύτερη αξία είναι να αψηφήσει κάποιος και να χάσει τη ζωή του προσπαθώντας να σώσει ένα συνάνθρωπό του ακόμη κι όταν δεν είναι άμεσα απόγονός του, είναι απλώς ένας άλλος άνθρωπος που βρίσκεται στην έκτακτη ανάγκη της επιβίωσης.
• Εξέλιξη στην επιστήμη της γαστρονομίας, δημιουργώντας μια νέα προοπτική γευσιγνωσίας.
• Από τα παραπάνω διαφαίνεται ο ισχυρισμός της αντιμετώπισης του υπερπληθυσμού. Κάποια είδη ζώων «αυτοκτονούν» μαζικά, όταν αυξηθεί υπερβολικά ο πληθυσμός τους έτσι κι εδώ διακρίνουμε πάλι την αυτόματη φυσική πρόνοια που θέλει να αποκαταστήσει τις ισορροπίες.
• Η περίπτωση του φετιχισμού με την οποία σχετίζονται οι όσες εμμονές κρύβει ο κάθε σεξουαλικά ενεργός άνθρωπος μέσα του, και μέσω αυτών απολαμβάνει την ηδονή. Στη βάση αυτή, ο δέκτης της πράξης να είναι σύμφωνος με την απώλεια κάποιου μέρους από το σώμα του.
Συνεπώς, ενώ στη φύση ο στόχος της αυτοθυσίας είναι η επιβίωση των απογόνων του είδους, (κάτι πολύ πρακτικό δηλαδή που υποκρύπτει σκοπιμότητα), στον πολιτισμό η αυτοθυσία διευρύνεται, αποχτά ηθική ποιότητα και τιμάται ως μια από τις μεγαλύτερες αξίες του πολιτισμένου ανθρώπου.