-ΠΕΡΙ ΟΡΙΣΜΟΥ Πριν ξεκινήσουμε με οποιοδήποτε επιχείρημα πρέπει στο συγκεκριμένο θέμα να δώσουμε ιδιαίτερη βάση στον ορισμό. 1) Απεργία. Μιλάμε για απεργία ενός συγκεκριμένου κλάδου ή μιλάμε για γενική απεργία ιδιωτικού και δημοσίου τομέα; Μιλάμε για μία ξεκάρφωτη μονοήμερη απεργία ή μιλάμε για μια απεργία διαρκείας; 2) Βλάπτουν. Όταν λέμε βλάπτουν εννοούμε μικρές ταλαιπωρίες για κάποιους ή μιλάμε για κάτι που μακροπρόθεσμα θα έχει ένα διαφορετικό στόχο; 3) Χωροχρονική τοποθέτηση θέματος. Μιλάμε για μια ευνομούμενη δημοκρατία ή για την κατάσταση της Ελλάδας σήμερα ; ΚΑΙ τα 3 αυτά σημεία αν η κυβέρνηση στον ορισμό τα χειριστεί ορθά , αυτό θα της δώσει το πρώτο βήμα για τη νίκη. Η αντιπολίτευση επίσης εαν η κυβέρνηση δεν κάνει σωστό χειρισμό σε οποιοδήποτε από τα 3 σημεία, πρέπει να το χρησιμοποιήσει υπέρ της.
-ΑΠΕΡΓΙΑ ΩΣ ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ Ας μιλήσουν για εμάς οι αριθμοί. Μία μόνο μέρα απεργίας αποτελεί από μόνη της μια μεγάλη ζημιά για τα οικονομικά της χώρας. Ανεξάρτητα από τα αίτια που οδηγούν τους εργαζομένους στην απεργία, η ίδια από μόνη της κοστίζει, και κοστίζει στο κράτος . οπότε στους ίδιους τους εργαζομένους. Για να είμαστε ρεαλιστές , ένας εργάτης τις περισσότερες φορές απεργεί με αιτήματα κυρίως οικονομικά (να αυξηθεί ο μισθός του κτλ κτλ) και για να τα πετύχει αυτά κάνει απεργία, την οποία θα πληρώσει ο ιδιος!! Είναι δηλαδή ένα είδος οικονομικού μαζωχισμού. Φανταστειτε κιόλας ότι η ζημιά της απεργίας επιβαρύνει και τους εργαζομένους που δε συμμετέχουν σε αυτή, καθώς πρώτον αφορά τα γενικα οικονομικά της χώρας και δεύτερον όταν σε μια επιχείρηση απεργούν οι μισοί, προφανώς θα είναι δύσκολο για τους άλλους μισούς να κάνουν τη διπλή δουλειά. Επίσης υπάρχουν επιχειρήσεις όπως εργοστάσια μαζικής παραγωγής που είναι αδύνατο να σταματήσουν τη λειτουργία τους έστω και για 24 ώρες. Η πάυση και η επανενεργοποίηση των μηχανών κοστίζει και αυτή τόσο ώστε μια απεργία σε τέτοια εργοστάσια να φαντάζει καταστροφική. Τέλος όταν έχουμε απεργία ενός κλάδου όπως π.χ. οι μεταφορές , γίνεται δυσκολότερο για άλλους κλάδους που θέλουν να δουλέψουν να το κάνουν, ο ένας κλάδος εξαναγγάζει σε ημι-απεργεια τον άλλον και η ζημιά διπλασιάζεται.
-ΑΠΕΡΓΙΑ ΩΣ ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ Έχουμε κύριοι ή δεν έχουμε δημοκρατία; Ψηφίζουμε ή δε ψηφίζουμε στις εκλογές; Οι αντιπρόσωποι μας λοιπόν καλούνται να πάρουν κάποιες αποφάσεις, αποφάσεις που μπορεί να είναι και σκληρές για κάποιους. Για να έχουμε ένα ισχυρό κράτος η κυβέρνηση πρέπει να προχωρά σε κινήσεις που βραχυπρόθεσμα μπορεί και να προκαλέσουν τη δυσαρέσκια κάποιων κοινωνικών ομάδων. Αυτό δε σημαίνει ότι θέλει το κακό μας. Άλλωστε γι αυτο δίνουμε στην κυβέρνηση 4 χρόνια εξουσίας, ωστέ να μπορεί να υλοποιήσει βήμα βήμα το πλάνο της. Η απεργία λοιπόν είναι ένα πιστόλι στον κρόταφο της κυβέρνησης , που δε σηκώνεται όμως από τον λαό αλλά στην καλύτερη περίπτωση από μερικούς κλάδους και στην πιο συνηθισμένη από κάποιους συνδικαλιστές διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων. Οι συνδικαλιστές λοιπόν δε διστάζουν να έρθουν σε ρήξη με την κυβέρνηση να την αποσταθεροποιήσουν με σκοπό στην καλύτερη να ωφελήσουν τον κλάδο τους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, στην πιο συνηθισμένη να τους δούμε αυριανούς υπουργούς στη νέα κυβέρνηση του αντίπαλου πολιτικού δέους σε μερικά χρόνια.Ως πάγια δημοκράτες και για το καλό του κράτους και του κοινωνικού συνόλου επιθυμούμε σταθερές κυβερνήσεις που θα υπηρετούν το λαό και δε θα κλονίζονται από συγκεκριμένους κλάδους ή από συνδικαλιστές.
Αντίκρουση στο πρώτο επιχείρημα: (το δεύτερο το αντέκρουσε ήδη παρακάτω με το επιχειρημά της η Θάλεια :p) Πρώτα απ'όλα είναι αστείο αγαπητή κυβέρνηση(:p), να δαιμονοποιούμε την απεργία λέγοντας ότι αυτή ευθύνεται για όλα τα οικονομικά δεινά της χώρας και να ισχυριζόμαστε ότι μια ή δυο ή έστω μερικές μέρες απεργίας θα καταστρέψουν μία επιχείρηση (άλλωστε όταν είναι αναγκαίο να συνεχιστεί η λειτουργία της υπάρχει για εκείνη τη μέρα προσωπικό ασφαλείας). Πέρα από αυτό όμως, ας δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά: οι εργοζόμενοι απεργούν όταν καταπατώνται θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, όταν γίνονται τεράστιες περικοπές στους μισθούς, όταν γίνονται μαζικές απολύσεις κτλ. Έτσι, είναι σαφές ότι για να οδηγηθεί ο εργαζόμενος στην πιο σκληρή μορφή πάλης και διεκδίκησης δικαιωμάτων (την απεργία) έχει φτάσει στα όρια του. Είναι λοιπόν αστείο να μιλάτε για οικονομικό μαζωχισμό (sic) και να λέτε ότι θα επιβαρυνθεί οικονομικά ο απεργός γιατί δεν θα πληρωθεί τη μέρα της απεργίας όταν κινδυνεύει να μην έχει να φάει από αύριο και να βρεθεί στο δρόμο. Πώς λοιπόν μπορείτε να λέτε ότι η απεργία βλάπτει οικονομικά τον εργαζόμενο όταν είναι ο μόνος τρόπος να παλέψει για όσα δικαιούται??
Αν κινδυνεύει να μην έχει να φάει αύριο θα πρέπει να λάβει δραστικότερα και αποτελεσματικότερα μέτρα.Η απεργία έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική καθώς εν τέλει ή θα μείνει άνεργος ή θα εξαναγκαστεί να γυρίσει στη δουλειά του αν θέλει να ζήσει και αυτός και η οικογένειά του.Κρατική βία αφ' ενός αλλά και ανικανότητα σωστής διεκδίκησης δικαιωμάτων αφ' ετέρου.Αν σου καταπαντώνται λοιπόν εργασιακά δικαιώματα πήγαινε και συζήτησε επί ίσοις όροις μέσω των εκλεγμένων σου οργάνων με τους ανωτέρους.Ανέπτυξε τη διαπραγματευτική σου ικανότητα και κάτσε στο ίδιο τραπέζι με αυτούς και θέσε τους όρους σου.Αν είμαστε ανίκανοι σαν άτομα και σαν κοινωνία να κάνουμε διάλογο και προτιμάμαι την εύκολη λύση της μονομερούς αποχής από την εργασία και του μονολόγου κατηγορητηρίου για τις συμφορές που έχουμε πάθει, είμαστε άξιοι της μοίρας μας και της έλλειψης πολιτισμού μας.Όσο εσύ είσαι στο δρόμο και αυτοί στα γραφεία τους δε θα σου δώσουν σημασία όπως και τελικά αποδεικνύεται στην πραγματικότητα καθώς η απεργία μετά λύπης μου λέω ότι έχει γίνει η εύκολη πρακτική και πλέον δε συγκινεί τους λαμβάνοντες τις αποφάσεις.Καταλήγω ότι δεν είναι ο μόνος τρόπος να παλέψει κανείς για όσα δικαιούται και σίγουρα όχι ο πιο αποτελεσματικός εκ των πραγμάτων.
Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΜΕΤΡΟ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ το μετρο της απαγορευσης των απεργιων σκοπο εχει την ωφελεια του κοινωνικου συνολου.ας δουμε λοιπον ποσο στα αληθεια το εξυπηρετει.το κοινωνικο συνολο αποτελειται στην πλειονοτητα του απο εργαζομενους ή μελλοντικους εργαζομενους. περαιτερω η απεργια ειναι το ισχυροτερο μεσο παλης των εργαζομενων διοτι ειδικα στις περιπτωσεις που αποκτα μαζικοτητα ειναι το μονο που καταφερνει να πληξει το κερδος του εργοδοτη (ας το παραδεχτουμε ειναι το μονο που μπορει να φερει τους εργαζομενους σε αντιστοιχα ισχυρη διαπραγματευτικη θεση με τον εργοδοτη ). εκει στοχευει πρωτιστως η απεργια και οχι στην παραγωγη.οποτε ειναι μαλλον αντιφατικο να στερουμε απο το κοινωνικο συνολο το δικαιωμα της απεργιας και να αφηνουμε τοσους εργαζομενους πολίτες απροστατευτους στην εργασια τους που ειναι μαλιστα χωρις αμφιβολια σημαντικοτατο κομματι της καθημερινοτητας τους καιτης ζωης τους. ακομη ειναι οπισθοδρομικο διοτι οι καρποι της απεργιας δεν ωφελουν μονο τη συγκεκριμενη απεργουσα ομαδα εργαζομενων αλλα πολυ συχνα δημιουργουν κεκτημενο και για όλους τους υπολοιπους. ετσι κερδηθηκε το οχταωρο και τοσα αλλα γιατι βεβαια οι απεργιες δεν αφορουν μονο τα μισθολογικα αλλα ολο το φασμα των συνθηκων και των ορων της εργασιας.συνεπως το μετρο δεν προσφερει καμια υπηρεσια αλλα αντιθετα αποδυναμωνει το μεγαλυτερο μερος του κοινωνικου συνολου στερωντας του τη δυνατοτητα να παρεμβαινει και να διασφαλιζει την ασφαλεια και τη δικαιη αμοιβη για την εργασια του και αφηνοντας το ερμαιο στους "επενδυτες" που τοσο πολυ μας νοιαζουν και που μπορουν βεβαια να κανουν τις επενδυσεις τους και χωρις να εκμεταλλευονται τους εργατες τους. τασσομαστε λοιπον υπερ της προοδου και της ευημεριας του κοινωνικου συνολου και οχι υπερ της οπισθοδρομησης και αποδυναμωσης του.
Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ οχι μονο στις συγχρονες αλλα σε όλες τις δημοκρατιες ο λαος δεν αποφασιζει μια φορα στα τεσσερα χρονια οταν διαλεγει τους εκπροσωπους του. υπαρχει βεβαια συνεχης ελεγχος των κυβερνοντων και οχι μονο κοινοβουλευτικος. πως αλλιως θα μπορουσαμε να ειμαστε σιγουροι πως οι εκλεγεντες θα λειτουργησουν προς ωφελος των πολιτων και οχι απλα ως οργανα κομματικων ή αλλων συμφεροντων αν οι πολιτες δεν μπορουσαν να τους ελεγχουν και να διαμαρτυρονται για τα τεκταινομενα καθολη τη διαρκεια της τετραετιας? ο λαος σε μια δημοκρατια δε σωπαινει αλλα συμμετεχει διαρκως και ειναι η ουσια της.διαφορετικα μιλαμε για κατι αλλο που βεβαια δεν μπορει να καλειται δημοκρατια.η απεργια δε στρεφεται λοιπον μονο κατα των εργοδοτων αλλα και κατα των διοικουντων και αυτο δεν πρεπει να παραβλεπεται. ακομη η απεργια λειτουργει αφυπνιστικα σε μια κοινωνια.ολοι οι πολιτες πρεπει να γνωριζουν τα προβληματα και αυτο δε μπορουμε βεβαια να περιμενουμε να μας το διασφαλισουν τα μμε.οι χουντες απαγορευαν τις απεργιες ακομη και τις συναθροισεις για ολους τους παραπανω λογους.συνεπως το μετρο της απαγορευσης ειναι δυσαναλογο. ειναι υπερμετρη θυσια για τους πολιτες και δεν μπορουμε να χαλαλισουμε το ισχυροτερο μεσο συμμετοχης και ελεγχου του λαου για λιγο μποτιλιαρισμα.
οι συνδικαλιστες ειναι και αυτοι εκπροσωποι των εργαζομενων και οχι καποιο ξενο σωμα. για να μπορει μια απεργια να ειναι επιτυχημενη θα πρεπει να ειναι μαζικη και βεβαια ακριβως το γεγονος οτι η αποφαση για απεργια λαμβανεται απο τους εργαζομενους ή τους εκπροσωπους τους διασβαλιζει τη νομιμοτητα και τη δημοκρατικοτητα της αποφασης.απο εκει και περα μαλιστα κανεις δεν υποχρεωνεται να συμμετεχει σε αν δεν το επιθυμει.
Οι συνδικαλιστές δεν είναι ξένο σώμα? Και μόνο τα προνόμια που απολαμβάνουν (προστασία από απόλυση, μειωμένες ώρες εργασίας κ.α.) αυτομάτως τους διαφοροποιούν από τον μέσο (sic) εργαζόμενο. Η ανάδειξη τους δε σε κομματικά ή κυβερνητικά αξιώματα θεωρείται πλέον κάτι απόλυτα φυσιολογικό! Επιπλέον, η δημοκρατικότητα μίας απόφασης δεν καθορίζεται από τον τρόπο που πάρθηκε η απόφαση (Και ο Χίτλερ δημοκρατικά εκλέχθηκε). Πρέπει να εξετάσουμε δύο πράγματα: Πρώτον, το αν η απόφαση είναι σωστή, ή δημοκρατική αν θες, στην ουσία της. Εν προκειμένω, το δικαίωμα στην εργασία των διαφωνούντων θυσιάζεται στον βωμό της μαζικότητας της απεργίας. Όμως τα δικαιώματα δεν είναι ζήτημα πλειοψηφίας, δηλαδή δεν μπορούμε να ψηφίσουμε να στερηθεί κάποιος ένα δικαίωμα. Άρα, ακόμα και αν η απόφαση για απεργία λαμβάνεται δημοκρατικά, η ίδια η απεργία δεν νομιμοποιείται, καθώς είναι αντιδημοκρατική στον πυρήνα της! Δεύτερον, πρέπει να εξετάσουμε πώς εφαρμόζεται μία απόφαση για να την κρίνουμε ως δημοκρατική. Στην Ελλάδα η απεργία από δικαίωμα έχει εξελιχθεί σε υποχρέωση των εργαζομένων με αποτέλεσμα ακόμα και η λέξη απεργοσπάστης να έχει χρωματιστεί αρνητικά και οι διαφωνούσες φωνές να καταπνίγονται και να απαξιώνονται (βλέπε επεισόδια στη Χαλυβουργία, προπηλακισμούς των οδηγών ταξί που εργάζονταν σε μέρα απεργίας). Συνεπώς, η πολιτική σημειολογία της απεργίας εκπέμπει ένα αυταρχικό παρά ένα δημοκρατικό μήνυμα. Άρα, η απεργία είναι ένα αντιδημοκρατικό μέσο διεκδίκησης και δεν μπορεί να εμβαπτίζεται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ που ονομάζεται "συλλογικό συμφέρον", καθώς τότε οδηγούμαστε σε μία μακιαβελική θεώρηση της κοινωνίας, όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το πρόβλημα είναι πως στην περίπτωσή μας τα μέσα μάλλον απαξιώνουν τον σκοπό.
ας ξεκινησουμε με τη δημοκρατικοτητα μιας αποφασης.αυτο που οναμαζεις τυπικη δημοκρατικοτητα δεν ειναι λιγο πραγμα.αφου θυμομαστε το χιτλερ φανταζομαι θυμομαστε και τη χουντα των συνταρματαχων και εχουμε ακομη στο μυαλο μας το πως εξελισσονται τα πραγματα σε μια κοινωνια οταν λειπει αυτη η τυπικη δημοκρατικοτητα που δεν λαμβανεις ξαφνικα καν σαν κριτηριο.αν δεχτουμε οτι μια αποφαση που λαμβανεται συλλογικα και μεσω νομιμων εκπροσωπων δεν ειναι δημοκρατικη παρα μονο τυπικα τοτε συνεπακολουθα δεχομαστε και οτι το ιδιο μας το πολιτευμα σημερα δεν ειναι δημοκρατια αφου η ουσια της λειπει.νομιζω οτι η παραδοχη αυτη ειναι επικινδυνη και αφελης, ειναι σα να μην εχουμε καμια ιστορικη μνημη. κι επειτα γιατι μπλεκουμε το σωστο με το δημοκρατικο? ποιος ειπε οτι οι δημοκρατικες αποφασεις ειναι σωστες?οι δημοκρατικες αποφασεις δεν ειναι αυταποδεικτα σωστες αλλα ειναι οι αποφασεις της πλειοψηφιας.στη δημοκρατια η πλειψηφια αποφασιζει και η μειοψηφια μπορει να εκφραζεται ελευθερα, να παρεμβαινει και να επηρεαζει τη ληψη της αποφασης. αυτο ειναι το πλεονεκτημα και το μειονεκτημα της και δεν το ανακαλυψαμε ξεφνικα σημερα! ή μας αρεσει ή δε μας αρεσει και θελουμε κατι αλλο.. απο εκει και περα ομως το οτι σημερα παρατηρουνται συχνα τραμπουκισμοι των μειοψηφουντων ειναι ζητημα διαφορετικο και αφορα τη λειτουργια του συνδικαλισμου και την προστασια της μειοψηφιας. αυτο ειναι πραγματι σοβαρο προβλημα και θα πρεπει να δουλεψουμε για τη λυση του. σιγουρα ομως δε θα το λυσουμε απλα με το το να καταργησουμε την απεργια.αν διαπιστωνουμε μια φορα ελλειμα δημοκρατιας τοτε σιγουρα θα το επιδεινωσουμε ξεκινωντας να καταργουμε δικαιωματα!
Σε μια ομάδα ανθρώπων, βασική προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία της είναι τα μέλη αυτής της ομάδας να είναι και να δρουν ενωμένα. Το ίδιο συμβαίνει και ισχύει και στην κοινωνία. Τι γίνεται όμως με τις απεργίες; Αυτό που παρατηρούμε όλοι είναι μια σύγκρουση των ομάδων. Για παράδειγμα, όταν απεργούν τα Μ.Μ.Μ. οι περισσότεροι πολίτες που είναι απαραίτητο να πάνε στην δουλειά τους βρίσκονται μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια και είναι φυσικό να στρέφονται εναντίον όσων τους δυσκολεύουν. Είναι λοιπόν φανερό πως οι απεργίες λειτουργούν διασπαστικά και δημιουργούν συγκρούσεις ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες βλάπτοντας κατά συνέπεια το σύνολο.
Επεκτείνοντας το συγκεκριμένο επιχείρημα, ένα πρόβλημα της απεργίας ως μέσο διεκδίκησης εργασιακών δικαιωμάτων είναι ότι είναι μόνο κατ' επίφασην δημοκρατική. Παρόλο που εκ πρώτης όψεως όλοι οι εργαζόμενοι σε όποιο τομέα ή κλάδο και αν ανήκουν μπορούν να καταφύγουν σε αυτή, εντούτοις δεν έχει την ίδια αποτελεσματικότητα και τον ίδιο αντίκτυπο παντού, κυρίως σε πριπτώσεις μη γενικών απεργιών αλλά αυτών που στοχεύουν στη διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων συγκεκριμένων κλάδων. Εξηγώντας, οι εργαζόμενοι σε υπηρεσίες που έχουν άμεση και στενή σχέση με μεγάλο τμήμα του πληθυσμού πχ εργαζόμενοι σε ΜΜΜ, γιατροί, υπάλληλοι δημοτικής καθαριότητας κλπ έχουν έντονη προβολή των αιτημάτων τους και μεγαλύτερη πιθανότητα ικανονοίησής τους, καθώς παρακωλύουν μεγάλο κομμάτι της εύρυθμης λειτουργίας του κράτους. Αντίθετα, εργαζόμενοι σε περισσότερο "αφανείς" θέσεις και ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα δυσκολεύονται να κοινοποιήσουν τα αιτήματά τους και να κάνουν αισθητή την εργασιακή τους αποχή μειώνοντας την πιθανότητα δικαίωσης. Τρανό παράδειγμα αυτής της δυσαναλογίας η τελευταία απεργία στα ΜΜΜ, όπου μετα από μια εβδομάδα οι εργαζόμενοι στις σταθερές συγκοινωνίες πέτυχαν να συζητηθούν τα αιτήματά τους σε συνάντηση με τον αρμόδιο υπουργό ενώ στην "Ελληνική Χαλυβουργία" το μόνο που πέτυχαν μετά απο 220 ημέρες απεργίας (τεράστια διαφορά στη "διάρκεια") ήταν να κριθεί η απεργία τους παράνομη. Επίσης, δεν έχουν στην πράξη το ίδιο δικαίωμα στην απεργία οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι σε δημόσιες θέσεις, με την ασφάλεια της μονιμότητας, μπορούν να απεργούν για όσο καιρό "αντέχει η τσέπη τους", γνωρίζοντας οτι μετά το πέρας της απεργίας πολύ απλά θα επιστρέψουν στη θέση τους εν αντιθέσει με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους που έχουν τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους. ΕΠΟΜΕΝΩΣ, η απεργία ως μέσο οδηγεί σε περαιτέρω διάσπαση του κοινωνικού ιστού, αφού ορισμένοι εργαζόμενοι αισθάνονται παντοδύναμοι, επιτυγχάνοντας με μια εβδομάδα απεργίας να παρακωλύσουν τα πάντα ενώ άλλοι είτε δεν μπορούν να απεργήσουν όσο χρειαστεί λόγω φόβου απόλυσης, είτε θεωρούν πως στην περίπτωσή τους η απεργία είναι ένα αναποτελεσματικό μέτρο. Έτσι, αντί να στηρίζουν τους "συναγωνιστές" απεργούς άλλων τομέων και να τους λογίζουν μπροστάρηδες στον κοινό εργασιακό αγώνα, τους δαιμονοποιούν βλέποντάς τους να απολαμβάνουν με μεγαλύτερη ευχέρεια κατακτήσεις και δικαιώματα.
ΓΕΝΙΚΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. ΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ Αγαπητοί κύριοι της κυβέρνησης συγνώμη που θα σας χαλάσω την ιδανική εικόνα που έχετε για τον κόσμο, αλλα επιτρέψτε μου να σας επαναφέρω στην πραγματικότητα. Το θέμα του ντιμπέιτ είναι κατα πόσο βλάπτουν οι απεργίες το κοινωνικό σύνολο. Εδω πρέπει να σταθούμε λίγο παραπάνω. Για ποίο κοινωνικό σύνολο μιλάμε κύριοι; για ένα κοινωνικό σύνολο που βάλλεται από την εξουσία ασταμάτητα. Για ένα κοινωνικό σύνολο εκ των οποίων το ενα τρίτο είναι άνεργοι και τα άλλα δύο τρίτα έχουν υποστεί περικοπές άνω του 50%. Σε μια ιδεατή κοινωνία προφανώς κανείς δε θα χρειαστεί να απεργήσει, αλλά όταν τα πράγματα φτάνουν σε σημείο που δε μένει στον εργαζόμενο άλλος τρόπος πίεσης πέρα από την απεργία τότε αυτή είναι και η μόνη λύση, και θα έχει θετικά αποτελέσματα μόνο αν αυτή είναι μαζική και διαρκείας. Έχουμε λοιπόν ένα κράτος που έχει εκχωρήσει εθνική κυριαρχία, έναν λαό που τρομοκρατείται με το ενδεχόμενο χρεοκοπίας , μια νεολαία-στρατιά από ανέργους. Τι πρέπει να κάνουν λοιπόν οι εργαζόμενοι; Να σκύψουν τα κεφάλια να γυρίσουν στη δουλίτσα τους , να συμφωνήσουν σε μισθούς αναξιοπρέπειας και να αφήσουν την ανεργεία να καλπάζει. Έμεις δε μιλάμε για ξεκάρφωτες απεργιούλες που το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να προκαλούν προβλάματα σε άλλους, εμείς μιλάμε για πανελλήνια απεργία διαρκείας. Να μην πάει κανένας στη δουλεία. Σε 15 μέρες το πολύ, ασταμάτητης απεργιας, η κυβέρνηση θα έχει πέσει. απλά. Αν έχετε υπόψη σας τι γίνεται στον ευρωπαικό νότο τους τελευταίους μήνες, τότε θα συμφωνείτε μαζί μου, οτί η πτώση της κυβέρνησης λιτότητας και υποταγής όχι μόνο δε βλάπτει αλλά είναι η μόνη σωτηρία για το κοινωνικό σύνολο.
-ΠΕΡΙ ΟΡΙΣΜΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν ξεκινήσουμε με οποιοδήποτε επιχείρημα πρέπει στο συγκεκριμένο θέμα να δώσουμε ιδιαίτερη βάση στον ορισμό.
1) Απεργία. Μιλάμε για απεργία ενός συγκεκριμένου κλάδου ή μιλάμε για γενική απεργία ιδιωτικού και δημοσίου τομέα; Μιλάμε για μία ξεκάρφωτη μονοήμερη απεργία ή μιλάμε για μια απεργία διαρκείας;
2) Βλάπτουν. Όταν λέμε βλάπτουν εννοούμε μικρές ταλαιπωρίες για κάποιους ή μιλάμε για κάτι που μακροπρόθεσμα θα έχει ένα διαφορετικό στόχο;
3) Χωροχρονική τοποθέτηση θέματος. Μιλάμε για μια ευνομούμενη δημοκρατία ή για την κατάσταση της Ελλάδας σήμερα ;
ΚΑΙ τα 3 αυτά σημεία αν η κυβέρνηση στον ορισμό τα χειριστεί ορθά , αυτό θα της δώσει το πρώτο βήμα για τη νίκη. Η αντιπολίτευση επίσης εαν η κυβέρνηση δεν κάνει σωστό χειρισμό σε οποιοδήποτε από τα 3 σημεία, πρέπει να το χρησιμοποιήσει υπέρ της.
-ΑΠΕΡΓΙΑ ΩΣ ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς μιλήσουν για εμάς οι αριθμοί. Μία μόνο μέρα απεργίας αποτελεί από μόνη της μια μεγάλη ζημιά για τα οικονομικά της χώρας. Ανεξάρτητα από τα αίτια που οδηγούν τους εργαζομένους στην απεργία, η ίδια από μόνη της κοστίζει, και κοστίζει στο κράτος . οπότε στους ίδιους τους εργαζομένους. Για να είμαστε ρεαλιστές , ένας εργάτης τις περισσότερες φορές απεργεί με αιτήματα κυρίως οικονομικά (να αυξηθεί ο μισθός του κτλ κτλ) και για να τα πετύχει αυτά κάνει απεργία, την οποία θα πληρώσει ο ιδιος!! Είναι δηλαδή ένα είδος οικονομικού μαζωχισμού. Φανταστειτε κιόλας ότι η ζημιά της απεργίας επιβαρύνει και τους εργαζομένους που δε συμμετέχουν σε αυτή, καθώς πρώτον αφορά τα γενικα οικονομικά της χώρας και δεύτερον όταν σε μια επιχείρηση απεργούν οι μισοί, προφανώς θα είναι δύσκολο για τους άλλους μισούς να κάνουν τη διπλή δουλειά. Επίσης υπάρχουν επιχειρήσεις όπως εργοστάσια μαζικής παραγωγής που είναι αδύνατο να σταματήσουν τη λειτουργία τους έστω και για 24 ώρες. Η πάυση και η επανενεργοποίηση των μηχανών κοστίζει και αυτή τόσο ώστε μια απεργία σε τέτοια εργοστάσια να φαντάζει καταστροφική. Τέλος όταν έχουμε απεργία ενός κλάδου όπως π.χ. οι μεταφορές , γίνεται δυσκολότερο για άλλους κλάδους που θέλουν να δουλέψουν να το κάνουν, ο ένας κλάδος εξαναγγάζει σε ημι-απεργεια τον άλλον και η ζημιά διπλασιάζεται.
-ΑΠΕΡΓΙΑ ΩΣ ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Έχουμε κύριοι ή δεν έχουμε δημοκρατία; Ψηφίζουμε ή δε ψηφίζουμε στις εκλογές; Οι αντιπρόσωποι μας λοιπόν καλούνται να πάρουν κάποιες αποφάσεις, αποφάσεις που μπορεί να είναι και σκληρές για κάποιους. Για να έχουμε ένα ισχυρό κράτος η κυβέρνηση πρέπει να προχωρά σε κινήσεις που βραχυπρόθεσμα μπορεί και να προκαλέσουν τη δυσαρέσκια κάποιων κοινωνικών ομάδων. Αυτό δε σημαίνει ότι θέλει το κακό μας. Άλλωστε γι αυτο δίνουμε στην κυβέρνηση 4 χρόνια εξουσίας, ωστέ να μπορεί να υλοποιήσει βήμα βήμα το πλάνο της. Η απεργία λοιπόν είναι ένα πιστόλι στον κρόταφο της κυβέρνησης , που δε σηκώνεται όμως από τον λαό αλλά στην καλύτερη περίπτωση από μερικούς κλάδους και στην πιο συνηθισμένη από κάποιους συνδικαλιστές διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων. Οι συνδικαλιστές λοιπόν δε διστάζουν να έρθουν σε ρήξη με την κυβέρνηση να την αποσταθεροποιήσουν με σκοπό στην καλύτερη να ωφελήσουν τον κλάδο τους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, στην πιο συνηθισμένη να τους δούμε αυριανούς υπουργούς στη νέα κυβέρνηση του αντίπαλου πολιτικού δέους σε μερικά χρόνια.Ως πάγια δημοκράτες και για το καλό του κράτους και του κοινωνικού συνόλου επιθυμούμε σταθερές κυβερνήσεις που θα υπηρετούν το λαό και δε θα κλονίζονται από συγκεκριμένους κλάδους ή από συνδικαλιστές.
Αντίκρουση στο πρώτο επιχείρημα: (το δεύτερο το αντέκρουσε ήδη παρακάτω με το επιχειρημά της η Θάλεια :p)
ΔιαγραφήΠρώτα απ'όλα είναι αστείο αγαπητή κυβέρνηση(:p), να δαιμονοποιούμε την απεργία λέγοντας ότι αυτή ευθύνεται για όλα τα οικονομικά δεινά της χώρας και να ισχυριζόμαστε ότι μια ή δυο ή έστω μερικές μέρες απεργίας θα καταστρέψουν μία επιχείρηση (άλλωστε όταν είναι αναγκαίο να συνεχιστεί η λειτουργία της υπάρχει για εκείνη τη μέρα προσωπικό ασφαλείας). Πέρα από αυτό όμως, ας δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά: οι εργοζόμενοι απεργούν όταν καταπατώνται θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, όταν γίνονται τεράστιες περικοπές στους μισθούς, όταν γίνονται μαζικές απολύσεις κτλ. Έτσι, είναι σαφές ότι για να οδηγηθεί ο εργαζόμενος στην πιο σκληρή μορφή πάλης και διεκδίκησης δικαιωμάτων (την απεργία) έχει φτάσει στα όρια του. Είναι λοιπόν αστείο να μιλάτε για οικονομικό μαζωχισμό (sic) και να λέτε ότι θα επιβαρυνθεί οικονομικά ο απεργός γιατί δεν θα πληρωθεί τη μέρα της απεργίας όταν κινδυνεύει να μην έχει να φάει από αύριο και να βρεθεί στο δρόμο. Πώς λοιπόν μπορείτε να λέτε ότι η απεργία βλάπτει οικονομικά τον εργαζόμενο όταν είναι ο μόνος τρόπος να παλέψει για όσα δικαιούται??
Αν κινδυνεύει να μην έχει να φάει αύριο θα πρέπει να λάβει δραστικότερα και αποτελεσματικότερα μέτρα.Η απεργία έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική καθώς εν τέλει ή θα μείνει άνεργος ή θα εξαναγκαστεί να γυρίσει στη δουλειά του αν θέλει να ζήσει και αυτός και η οικογένειά του.Κρατική βία αφ' ενός αλλά και ανικανότητα σωστής διεκδίκησης δικαιωμάτων αφ' ετέρου.Αν σου καταπαντώνται λοιπόν εργασιακά δικαιώματα πήγαινε και συζήτησε επί ίσοις όροις μέσω των εκλεγμένων σου οργάνων με τους ανωτέρους.Ανέπτυξε τη διαπραγματευτική σου ικανότητα και κάτσε στο ίδιο τραπέζι με αυτούς και θέσε τους όρους σου.Αν είμαστε ανίκανοι σαν άτομα και σαν κοινωνία να κάνουμε διάλογο και προτιμάμαι την εύκολη λύση της μονομερούς αποχής από την εργασία και του μονολόγου κατηγορητηρίου για τις συμφορές που έχουμε πάθει, είμαστε άξιοι της μοίρας μας και της έλλειψης πολιτισμού μας.Όσο εσύ είσαι στο δρόμο και αυτοί στα γραφεία τους δε θα σου δώσουν σημασία όπως και τελικά αποδεικνύεται στην πραγματικότητα καθώς η απεργία μετά λύπης μου λέω ότι έχει γίνει η εύκολη πρακτική και πλέον δε συγκινεί τους λαμβάνοντες τις αποφάσεις.Καταλήγω ότι δεν είναι ο μόνος τρόπος να παλέψει κανείς για όσα δικαιούται και σίγουρα όχι ο πιο αποτελεσματικός εκ των πραγμάτων.
ΔιαγραφήΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΜΕΤΡΟ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήτο μετρο της απαγορευσης των απεργιων σκοπο εχει την ωφελεια του κοινωνικου συνολου.ας δουμε λοιπον ποσο στα αληθεια το εξυπηρετει.το κοινωνικο συνολο αποτελειται στην πλειονοτητα του απο εργαζομενους ή μελλοντικους εργαζομενους. περαιτερω η απεργια ειναι το ισχυροτερο μεσο παλης των εργαζομενων διοτι ειδικα στις περιπτωσεις που αποκτα μαζικοτητα ειναι το μονο που καταφερνει να πληξει το κερδος του εργοδοτη (ας το παραδεχτουμε ειναι το μονο που μπορει να φερει τους εργαζομενους σε αντιστοιχα ισχυρη διαπραγματευτικη θεση με τον εργοδοτη ). εκει στοχευει πρωτιστως η απεργια και οχι στην παραγωγη.οποτε ειναι μαλλον αντιφατικο να στερουμε απο το κοινωνικο συνολο το δικαιωμα της απεργιας και να αφηνουμε τοσους εργαζομενους πολίτες απροστατευτους στην εργασια τους που ειναι μαλιστα χωρις αμφιβολια σημαντικοτατο κομματι της καθημερινοτητας τους καιτης ζωης τους. ακομη ειναι οπισθοδρομικο διοτι οι καρποι της απεργιας δεν ωφελουν μονο τη συγκεκριμενη απεργουσα ομαδα εργαζομενων αλλα πολυ συχνα δημιουργουν κεκτημενο και για όλους τους υπολοιπους. ετσι κερδηθηκε το οχταωρο και τοσα αλλα γιατι βεβαια οι απεργιες δεν αφορουν μονο τα μισθολογικα αλλα ολο το φασμα των συνθηκων και των ορων της εργασιας.συνεπως το μετρο δεν προσφερει καμια υπηρεσια αλλα αντιθετα αποδυναμωνει το μεγαλυτερο μερος του κοινωνικου συνολου στερωντας του τη δυνατοτητα να παρεμβαινει και να διασφαλιζει την ασφαλεια και τη δικαιη αμοιβη για την εργασια του και αφηνοντας το ερμαιο στους "επενδυτες" που τοσο πολυ μας νοιαζουν και που μπορουν βεβαια να κανουν τις επενδυσεις τους και χωρις να εκμεταλλευονται τους εργατες τους. τασσομαστε λοιπον υπερ της προοδου και της ευημεριας του κοινωνικου συνολου και οχι υπερ της οπισθοδρομησης και αποδυναμωσης του.
Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήοχι μονο στις συγχρονες αλλα σε όλες τις δημοκρατιες ο λαος δεν αποφασιζει μια φορα στα τεσσερα χρονια οταν διαλεγει τους εκπροσωπους του. υπαρχει βεβαια συνεχης ελεγχος των κυβερνοντων και οχι μονο κοινοβουλευτικος. πως αλλιως θα μπορουσαμε να ειμαστε σιγουροι πως οι εκλεγεντες θα λειτουργησουν προς ωφελος των πολιτων και οχι απλα ως οργανα κομματικων ή αλλων συμφεροντων αν οι πολιτες δεν μπορουσαν να τους ελεγχουν και να διαμαρτυρονται για τα τεκταινομενα καθολη τη διαρκεια της τετραετιας? ο λαος σε μια δημοκρατια δε σωπαινει αλλα συμμετεχει διαρκως και ειναι η ουσια της.διαφορετικα μιλαμε για κατι αλλο που βεβαια δεν μπορει να καλειται δημοκρατια.η απεργια δε στρεφεται λοιπον μονο κατα των εργοδοτων αλλα και κατα των διοικουντων και αυτο δεν πρεπει να παραβλεπεται. ακομη η απεργια λειτουργει αφυπνιστικα σε μια κοινωνια.ολοι οι πολιτες πρεπει να γνωριζουν τα προβληματα και αυτο δε μπορουμε βεβαια να περιμενουμε να μας το διασφαλισουν τα μμε.οι χουντες απαγορευαν τις απεργιες ακομη και τις συναθροισεις για ολους τους παραπανω λογους.συνεπως το μετρο της απαγορευσης ειναι δυσαναλογο. ειναι υπερμετρη θυσια για τους πολιτες και δεν μπορουμε να χαλαλισουμε το ισχυροτερο μεσο συμμετοχης και ελεγχου του λαου για λιγο μποτιλιαρισμα.
οι συνδικαλιστες ειναι και αυτοι εκπροσωποι των εργαζομενων και οχι καποιο ξενο σωμα. για να μπορει μια απεργια να ειναι επιτυχημενη θα πρεπει να ειναι μαζικη και βεβαια ακριβως το γεγονος οτι η αποφαση για απεργια λαμβανεται απο τους εργαζομενους ή τους εκπροσωπους τους διασβαλιζει τη νομιμοτητα και τη δημοκρατικοτητα της αποφασης.απο εκει και περα μαλιστα κανεις δεν υποχρεωνεται να συμμετεχει σε αν δεν το επιθυμει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι συνδικαλιστές δεν είναι ξένο σώμα? Και μόνο τα προνόμια που απολαμβάνουν (προστασία από απόλυση, μειωμένες ώρες εργασίας κ.α.) αυτομάτως τους διαφοροποιούν από τον μέσο (sic) εργαζόμενο. Η ανάδειξη τους δε σε κομματικά ή κυβερνητικά αξιώματα θεωρείται πλέον κάτι απόλυτα φυσιολογικό!
ΔιαγραφήΕπιπλέον, η δημοκρατικότητα μίας απόφασης δεν καθορίζεται από τον τρόπο που πάρθηκε η απόφαση (Και ο Χίτλερ δημοκρατικά εκλέχθηκε). Πρέπει να εξετάσουμε δύο πράγματα: Πρώτον, το αν η απόφαση είναι σωστή, ή δημοκρατική αν θες, στην ουσία της. Εν προκειμένω, το δικαίωμα στην εργασία των διαφωνούντων θυσιάζεται στον βωμό της μαζικότητας της απεργίας. Όμως τα δικαιώματα δεν είναι ζήτημα πλειοψηφίας, δηλαδή δεν μπορούμε να ψηφίσουμε να στερηθεί κάποιος ένα δικαίωμα. Άρα, ακόμα και αν η απόφαση για απεργία λαμβάνεται δημοκρατικά, η ίδια η απεργία δεν νομιμοποιείται, καθώς είναι αντιδημοκρατική στον πυρήνα της!
Δεύτερον, πρέπει να εξετάσουμε πώς εφαρμόζεται μία απόφαση για να την κρίνουμε ως δημοκρατική. Στην Ελλάδα η απεργία από δικαίωμα έχει εξελιχθεί σε υποχρέωση των εργαζομένων με αποτέλεσμα ακόμα και η λέξη απεργοσπάστης να έχει χρωματιστεί αρνητικά και οι διαφωνούσες φωνές να καταπνίγονται και να απαξιώνονται (βλέπε επεισόδια στη Χαλυβουργία, προπηλακισμούς των οδηγών ταξί που εργάζονταν σε μέρα απεργίας). Συνεπώς, η πολιτική σημειολογία της απεργίας εκπέμπει ένα αυταρχικό παρά ένα δημοκρατικό μήνυμα.
Άρα, η απεργία είναι ένα αντιδημοκρατικό μέσο διεκδίκησης και δεν μπορεί να εμβαπτίζεται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ που ονομάζεται "συλλογικό συμφέρον", καθώς τότε οδηγούμαστε σε μία μακιαβελική θεώρηση της κοινωνίας, όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το πρόβλημα είναι πως στην περίπτωσή μας τα μέσα μάλλον απαξιώνουν τον σκοπό.
ας ξεκινησουμε με τη δημοκρατικοτητα μιας αποφασης.αυτο που οναμαζεις τυπικη δημοκρατικοτητα δεν ειναι λιγο πραγμα.αφου θυμομαστε το χιτλερ φανταζομαι θυμομαστε και τη χουντα των συνταρματαχων και εχουμε ακομη στο μυαλο μας το πως εξελισσονται τα πραγματα σε μια κοινωνια οταν λειπει αυτη η τυπικη δημοκρατικοτητα που δεν λαμβανεις ξαφνικα καν σαν κριτηριο.αν δεχτουμε οτι μια αποφαση που λαμβανεται συλλογικα και μεσω νομιμων εκπροσωπων δεν ειναι δημοκρατικη παρα μονο τυπικα τοτε συνεπακολουθα δεχομαστε και οτι το ιδιο μας το πολιτευμα σημερα δεν ειναι δημοκρατια αφου η ουσια της λειπει.νομιζω οτι η παραδοχη αυτη ειναι επικινδυνη και αφελης, ειναι σα να μην εχουμε καμια ιστορικη μνημη. κι επειτα γιατι μπλεκουμε το σωστο με το δημοκρατικο? ποιος ειπε οτι οι δημοκρατικες αποφασεις ειναι σωστες?οι δημοκρατικες αποφασεις δεν ειναι αυταποδεικτα σωστες αλλα ειναι οι αποφασεις της πλειοψηφιας.στη δημοκρατια η πλειψηφια αποφασιζει και η μειοψηφια μπορει να εκφραζεται ελευθερα, να παρεμβαινει και να επηρεαζει τη ληψη της αποφασης. αυτο ειναι το πλεονεκτημα και το μειονεκτημα της και δεν το ανακαλυψαμε ξεφνικα σημερα! ή μας αρεσει ή δε μας αρεσει και θελουμε κατι αλλο..
Διαγραφήαπο εκει και περα ομως το οτι σημερα παρατηρουνται συχνα τραμπουκισμοι των μειοψηφουντων ειναι ζητημα διαφορετικο και αφορα τη λειτουργια του συνδικαλισμου και την προστασια της μειοψηφιας. αυτο ειναι πραγματι σοβαρο προβλημα και θα πρεπει να δουλεψουμε για τη λυση του. σιγουρα ομως δε θα το λυσουμε απλα με το το να καταργησουμε την απεργια.αν διαπιστωνουμε μια φορα ελλειμα δημοκρατιας τοτε σιγουρα θα το επιδεινωσουμε ξεκινωντας να καταργουμε δικαιωματα!
Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΡΑ ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μια ομάδα ανθρώπων, βασική προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία της είναι τα μέλη αυτής της ομάδας να είναι και να δρουν ενωμένα. Το ίδιο συμβαίνει και ισχύει και στην κοινωνία. Τι γίνεται όμως με τις απεργίες; Αυτό που παρατηρούμε όλοι είναι μια σύγκρουση των ομάδων. Για παράδειγμα, όταν απεργούν τα Μ.Μ.Μ. οι περισσότεροι πολίτες που είναι απαραίτητο να πάνε στην δουλειά τους βρίσκονται μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια και είναι φυσικό να στρέφονται εναντίον όσων τους δυσκολεύουν. Είναι λοιπόν φανερό πως οι απεργίες λειτουργούν διασπαστικά και δημιουργούν συγκρούσεις ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες βλάπτοντας κατά συνέπεια το σύνολο.
Επεκτείνοντας το συγκεκριμένο επιχείρημα, ένα πρόβλημα της απεργίας ως μέσο διεκδίκησης εργασιακών δικαιωμάτων είναι ότι είναι μόνο κατ' επίφασην δημοκρατική. Παρόλο που εκ πρώτης όψεως όλοι οι εργαζόμενοι σε όποιο τομέα ή κλάδο και αν ανήκουν μπορούν να καταφύγουν σε αυτή, εντούτοις δεν έχει την ίδια αποτελεσματικότητα και τον ίδιο αντίκτυπο παντού, κυρίως σε πριπτώσεις μη γενικών απεργιών αλλά αυτών που στοχεύουν στη διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων συγκεκριμένων κλάδων.
ΔιαγραφήΕξηγώντας, οι εργαζόμενοι σε υπηρεσίες που έχουν άμεση και στενή σχέση με μεγάλο τμήμα του πληθυσμού πχ εργαζόμενοι σε ΜΜΜ, γιατροί, υπάλληλοι δημοτικής καθαριότητας κλπ έχουν έντονη προβολή των αιτημάτων τους και μεγαλύτερη πιθανότητα ικανονοίησής τους, καθώς παρακωλύουν μεγάλο κομμάτι της εύρυθμης λειτουργίας του κράτους. Αντίθετα, εργαζόμενοι σε περισσότερο "αφανείς" θέσεις και ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα δυσκολεύονται να κοινοποιήσουν τα αιτήματά τους και να κάνουν αισθητή την εργασιακή τους αποχή μειώνοντας την πιθανότητα δικαίωσης. Τρανό παράδειγμα αυτής της δυσαναλογίας η τελευταία απεργία στα ΜΜΜ, όπου μετα από μια εβδομάδα οι εργαζόμενοι στις σταθερές συγκοινωνίες πέτυχαν να συζητηθούν τα αιτήματά τους σε συνάντηση με τον αρμόδιο υπουργό ενώ στην "Ελληνική Χαλυβουργία" το μόνο που πέτυχαν μετά απο 220 ημέρες απεργίας (τεράστια διαφορά στη "διάρκεια") ήταν να κριθεί η απεργία τους παράνομη.
Επίσης, δεν έχουν στην πράξη το ίδιο δικαίωμα στην απεργία οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι σε δημόσιες θέσεις, με την ασφάλεια της μονιμότητας, μπορούν να απεργούν για όσο καιρό "αντέχει η τσέπη τους", γνωρίζοντας οτι μετά το πέρας της απεργίας πολύ απλά θα επιστρέψουν στη θέση τους εν αντιθέσει με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους που έχουν τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ, η απεργία ως μέσο οδηγεί σε περαιτέρω διάσπαση του κοινωνικού ιστού, αφού ορισμένοι εργαζόμενοι αισθάνονται παντοδύναμοι, επιτυγχάνοντας με μια εβδομάδα απεργίας να παρακωλύσουν τα πάντα ενώ άλλοι είτε δεν μπορούν να απεργήσουν όσο χρειαστεί λόγω φόβου απόλυσης, είτε θεωρούν πως στην περίπτωσή τους η απεργία είναι ένα αναποτελεσματικό μέτρο. Έτσι, αντί να στηρίζουν τους "συναγωνιστές" απεργούς άλλων τομέων και να τους λογίζουν μπροστάρηδες στον κοινό εργασιακό αγώνα, τους δαιμονοποιούν βλέποντάς τους να απολαμβάνουν με μεγαλύτερη ευχέρεια κατακτήσεις και δικαιώματα.
ΓΕΝΙΚΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ
Αγαπητοί κύριοι της κυβέρνησης συγνώμη που θα σας χαλάσω την ιδανική εικόνα που έχετε για τον κόσμο, αλλα επιτρέψτε μου να σας επαναφέρω στην πραγματικότητα. Το θέμα του ντιμπέιτ είναι κατα πόσο βλάπτουν οι απεργίες το κοινωνικό σύνολο. Εδω πρέπει να σταθούμε λίγο παραπάνω. Για ποίο κοινωνικό σύνολο μιλάμε κύριοι; για ένα κοινωνικό σύνολο που βάλλεται από την εξουσία ασταμάτητα. Για ένα κοινωνικό σύνολο εκ των οποίων το ενα τρίτο είναι άνεργοι και τα άλλα δύο τρίτα έχουν υποστεί περικοπές άνω του 50%. Σε μια ιδεατή κοινωνία προφανώς κανείς δε θα χρειαστεί να απεργήσει, αλλά όταν τα πράγματα φτάνουν σε σημείο που δε μένει στον εργαζόμενο άλλος τρόπος πίεσης πέρα από την απεργία τότε αυτή είναι και η μόνη λύση, και θα έχει θετικά αποτελέσματα μόνο αν αυτή είναι μαζική και διαρκείας. Έχουμε λοιπόν ένα κράτος που έχει εκχωρήσει εθνική κυριαρχία, έναν λαό που τρομοκρατείται με το ενδεχόμενο χρεοκοπίας , μια νεολαία-στρατιά από ανέργους. Τι πρέπει να κάνουν λοιπόν οι εργαζόμενοι; Να σκύψουν τα κεφάλια να γυρίσουν στη δουλίτσα τους , να συμφωνήσουν σε μισθούς αναξιοπρέπειας και να αφήσουν την ανεργεία να καλπάζει. Έμεις δε μιλάμε για ξεκάρφωτες απεργιούλες που το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να προκαλούν προβλάματα σε άλλους, εμείς μιλάμε για πανελλήνια απεργία διαρκείας. Να μην πάει κανένας στη δουλεία. Σε 15 μέρες το πολύ, ασταμάτητης απεργιας, η κυβέρνηση θα έχει πέσει. απλά. Αν έχετε υπόψη σας τι γίνεται στον ευρωπαικό νότο τους τελευταίους μήνες, τότε θα συμφωνείτε μαζί μου, οτί η πτώση της κυβέρνησης λιτότητας και υποταγής όχι μόνο δε βλάπτει αλλά είναι η μόνη σωτηρία για το κοινωνικό σύνολο.