ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΤΟ DEBATE ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ Για να μην υπαρχουν διχογνωμίες στον ορισμό και βρεθούμε να κάνουμε debate ορισμού, παραθέτω τη σημασία της λέξης 'δίκιο' όπως την αντιλαμβάνεται ο κ.Μπαμπινιώτης : "δίκιο (το): ότι είναι ορθό και σύμφωνο προς τους ηθικούς κυρίως και τους κοινωνικούς κανόνες, προς το κοινό περι δικαίου αίσθημα "
Αν δοθεί τέτοιος ορισμός καταλήγουμε όμως σε ταυτολογία. Προφανώς αν δίκαιο είναι ό,τι θεωρεί ορθό η πλειοψηφία, τότε η πλειοψηφία έχει δίκαιο... Θεωρώ πως για να είναι πιο "δίκαιο" το debate, ο ορισμός πρέπει να μετασχηματίζει το θέμα ως εξής: "Η πλειοψηφία παίρνει πάντα τις αποφάσεις που είναι υπέρ των συμφερόντων της (δίκαιο=σωστό=συμφέρον)." Τώρα μπορεί να γίνει συζήτηση για παράδειγμα, πάνω στο αν ένας μονάρχης μπορεί να πάρει κάποιες σωστές αποφάσεις, ενώ η πλειοψηφία αδυνατεί να το κάνει.
Στη μία αίθουσα παρουσιάστηκε πάντως η άποψη ότι "δίκαιο είναι ότι είναι καλύτερο για την πλειοψηφία(δηλαδή το συμφέρον που είπε και ο ορφέας) και αυτό που πρέπει να τηρείται.Το καλύτερο όμως για την πλειοψηφία μπορει τελικά να είναι και μία λάθος απόφασή της." Αν λέω κάτι λάθος διορθώστε με...απλά επειδή το σκέφτηκα συνεχίζω να πιστεύω ότι υπάρχει αναντιστοιχία και κενό σε ένα τέτοιο ορισμό...δηλαδή αυτές τις λάθος αποφάσεις που λέγαμε...τελικά το τι ειναι λάθος θα το κρίνει πάλι η πλειοψηφία?οπότε δημιουργείται ένα σχήμα κύκλου?ή υπάρχει μία αντικειμενική κρίση περί ορθού και λανθασμένου?ή το κρίνουν οι ειδήμονες? Μετά από τη συζήτηση εγώ θα έκανα ένα λίγο τραβηγμένο ορισμό.Δίκαιο=αυτό που πρέπει να τηρείται.Το θεμελιώνω στο ότι ο μόνος τρόπος να νοηθεί πρακτικά το δίκαιο είναι πχ. μέσο των νόμων και το αποτέλεσμα,ανεξαρτήτως του τί είναι δίκαιο( το σωστό,το συμφέρον και λοιπές αόριστες αξιολογικές έννοιες),είναι ότι αυτό πρέπει να τηρείται.
Υπάρχουν δύο προβλήματα με αυτό τον ορισμό: 1. Δε μπορώ να φανταστώ τι συζήτηση θα μπορούσε να γίνει. Δηλαδή τι θα έλεγε ακριβώς ο Λόγος και τι ο Αντίλογος; 2. Απλώς αλλάζουμε τη λέξη "δίκαιο" με τη λέξη "νόμοι" χωρίς να τη διευκρινίζουμε. Ποιος είναι ο σκοπός των νόμων; Ποιοι σχηματίζουν και εφαρμόζουν τους νόμους; Συμφωνεί η πλειοψηφία με αυτούς;
Θεωρώ ότι ο ορισμός δίκαιο=συμφέρον του κοινωνικού συνόλου δεν είναι καθόλου αόριστος ή υποκειμενικός. Αναλόγως του τι απόφαση θα πάρει η πλειοψηφία τότε το σύνολο ή θα ευημερήσει ή θα αντιμετωπίσει προβλήματα ή θα διαλυθεί εντελώς. Το αν η πλειοψηφία έχει δίκαιο σε περίπτωση που αποφασίζει για παράδειγμα για το αν η χώρα θα μετάσχει σε πόλεμο ή θα μπει στην Ε.Ε. δεν είναι καθόλου αόριστο ή υποκειμενικό. Οι συνέπειες ως προς το συμφέρον του συνόλου (=επίπεδο διαβίωσης) είναι ξεκάθαρες κάθε φορά.
Καλημέρα σας, και, μισό λεπτό, είναι υποκειμενική η ταύτιση νόμου και δικαίου όχι συμφέροντος και δικαίου; Με βάσει ποια κριτήρια θα ορίσετε το συμφέρον; Δηλαδή οι Γερμανοί που συνταυτίστηκαν με την επιλογή του πολέμου το 39 ή οι Έλληνες το 19... κάλυπταν τα συμφέροντά τους; Με βάση ποιον χρονικό ορίζοντα;
Μα ακριβώς αυτό θα συζητήσουμε! Αν η πλειοψηφία όντως καλύπτει τα συμφέροντά της! Με αυτά που αναφέρετε δε χτυπάτε τον ορισμό αλλά επιχειρηματολογείτε ήδη υπέρ του Αντίλογου λέγοντας ότι η πλειοψηφία παίρνει συχνά αποφάσεις ενάντια στο συμφέρον της (κάτι που θέλει τεκμηρίωση, αφού απλώς δώσατε παραδείγματα).
Αυτό ήταν το πρώτο debate ορισμού στο blog νομίζω. Προτείνω να συνεχιστεί η συζήτηση, ακολυθώντας ο καθένας όποιον ορισμό θέλει ή προτείνοντας και άλλο ορισμό αν δεν τον καλύπτει κάποιος από τους προηγούμενους τρεις!
Επιχείρημα υπέρ της κυβέρνησης: Οι αποφάσεις της πλειοψηφίας πρέπει να τηρούνται(σωστές ή λανθασμένες) δεδομένου ότι η αρχή της πλειοψηφίας είναι θεμέλιο μίας δημοκρατίας και ατύπως, αν θέλετε και μέσω ενός κοινωνικού συμβολαίου,έχουμε συμφωνήσει όλοι να σεβόμαστε και να εφαρμόζουμε τις αποφάσεις της πλειοψηφίας για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και για να μπορεί να λειτουργήσει πρακτικώς με κάποιο όσο το δυνατόν ασφαλέστερο τρόπο η κοινωνία μας, δεδομένου ότι στόχος αυτής της λογικής είναι να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος αυθαιρεσιών εκ μέρους μεμονομένων ατόμων.Θέτεις λοιπόν κατ' ανάγκη σαν κοινωνία ένα κριτήριο ποσοτικό-αντικειμενικό(πλειοψηφία)όταν πρόκειται για αποφάσεις που προκύπτουν από προσωπικές γνώμες που είναι κάτι το υποκειμενικό.Με άλλα λόγια αντικειμενικοποιείς την εν γένει ανθρώπινη υποκειμενικότητα. *προσοχή ορθογραφικό λάθος στην προηγούμενη ανάρτησή μου -> "μέσω των νόμων με ωμέγα" :P
Επιχείρημα υπέρ της αντιπολίτευσης: Η αποφάση της πλειοψηφίας δεν είναι παρά το αποτέλεσμα έκφρασης ενός συνόλου μεμονομένων ατόμων.Όταν μπαίνουμε στη λογική του δίκιου της πελιοψηφίας αναγκαζόμαστε πολλές φορές να υπαναχωρήσουμε ως προς κάποιες απόψεις μας ή να συμβιβαστούμε ώστε να μπορέσουμε να συγκλίνουμε ως προς τα βασικότερα θέματα και να βγάλουμε σαν πλειοψηφία μία απόφαση.Αποτέλεσμα είναι να υποτάσσεται το άτομο στο σύνολο, να χάνονται οι ιδέες επειδή δε συμβάδιζαν με αυτές της πλειοψηφίας και γνωρίζοντας ότι ο κανόνας είναι η πλειοψηφία είτε να προσπαθεί να περάσει έστω ένα μέρος των ιδεών του είτε να απογοητεύεται και να αποθαρρύνεται όταν βλέπει ότι η γνώμη του δεν μετράει.Σεβόμαστε λοιπόν σαν κοινωνία την ατομικότητα με όποιες πρακτικές συνέπειες κι αν συνεπάγεται αυτή μας η πρακτική γιατί βλέπουμε τον άνθρωπο και τον πολίτη ως μία ξεχωριστή μοναδική οντότητα και όχι ως μία μάζα και δεδομένου ότι το σλυνολο χωρίς τον πυρήνα του δηλαδή το άτομο δε νοείται.Γιατί σε μία υγιή κοινωνία δε χρειάζεται να γίνω πλειοψηφία για να ακουστώ αλλά εμπιστεύεται και σέβεται το κράτος και οι υπόλοιποι συμπολίτες μου την άποψή μου και μου δίνουν το βήμα να υλοποιήσω τις ιδέες μου.
Η πλειοψηφία δεν (μπορεί να) γνωρίζει ποιες αποφάσεις είναι υπέρ της. Προκειμένου μια απόφαση να μπορεί να οδηγήσει με αρκετά μεγάλη σιγουριά σε ευνοϊκά προς αυτήν αποτελέσματα, θα πρέπει να έχει πλήρη γνώση των συνθηκών που επικρατούν, των επιλογών που έχει, των συνεπειών ορισμένων κινήσεων κ.ά. Με λίγα λόγια, η έλλειψη i. ενημέρωσης και ii. γνώσεων, καθιστούν πολύ γρήγορα την πλειοψηφία μη ικανή να πάρει τις σωστές για αυτήν αποφάσεις. Για αυτό ουσιαστικά τίθεται συχνά και το ζήτημα του τι μορφή πολιτεύματος ή πολιτικής οργάνωσης θα έπρεπε να έχουμε. Πρέπει να αποφασιζει η πλειοψηφία, οι τεχνοκράτες, κάποιος άλλος; Σε πάρα πολλά ζητήματα λοιπόν όπου η λήψη μιας απόφασης απαιτεί μεγάλη επεξεργασία και γνώσεις, θα μπορούσαμε να πούμε πως η πλειοψηφία έχει άδικο, και το δίκιο πάει στους ειδικούς (π.χ. για θέματα της οικονομικής κρίσης στους οικονομολόγους, για θέματα υϊοθέτησης νέων τεχνολογιών στους επιστήμονες, για νόμους στους δικαστικούς κ.τ.λ.).
Στο επιχείρημα αυτό μπορούμε να απαντησουμε ως εξής: Όταν έχουμε ένα συγκεκριμένο θέμα τότε έχουμε και μια συγκεκριμένη ομάδα από την οποία η πλειοψηφία θα αποφασίσει. Δηλαδή, όταν πρέπει να αποφασίσουμε αν θα εκδώσουμε ομόλογα τότε θα αποφασίσουν γι αυτό όλοι πχ οι έλληνες οικονομολόγοι, και θα υπακούσουμε στην πλειοψηφία. Προφανώς και ο ηλικιωμένος αγρότης μπορεί να μην έχει ιδέα για ομόλογα, αλλά αυτός δεν περιλαμβάνεται στη συγκεκριμένη ομάδα.
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Αυτό που προτείνουμε ως κυβέρνηση που κάνει τα επιχειρήματα μας πιο στέρεα είναι ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο όταν η ομάδα που θα αποφασίζει για το θέμα θα και την κατάλληλη ειδίκευση πάνω σ' αυτό. Δηλαδή για τα οικονομικά θέματα να αποφασίζουν οι οικονομολόγοι και να υπακούμε στην άποψη της πλειοψηφίας, για τα αγροτικά οι αγρότες , για τα ιατρικά οι γιατροί κτλ κτλ.
Αν ήμουν Αντίλογος, δε νομίζω πως θα δεχόμουν ποτέ αυτό τον ορισμό της πλειοψηφίας. Θεωρείς ότι οι αποφάσεις μειοψηφιών που λαμβάνονται με βάση την απόφαση της πλειοψηφίας στη μειοψηφία πρέπει να γίνονται σεβαστές από τη γενικότερη πλειοψηφία... Γλώσσεψα την μπέρδα μου. Άλλωστε, ακόμη και αν αυτός ο ορισμός γίνει δεκτός, και πάλι το γεγονός ότι ένα θέμα αφορά μια ομάδα άμεσα, δε σημαίνει ότι όλα τα μέλη της ομάδας είναι ικανά να πάρουν σωστή απόφαση. Αν συζητάνε οι αγρότες για τα φυτοφάρμακα για παράδειγμα, δε θα είναι όλοι πλήρως ενημερωμένοι (ας ξεχάσουμε το ευσυνήδητοι). Και κάτι ακόμη, με αφορμή το τελευταίο παράδειγμα, ως επιχείρημα του αντίλογου. Τα άτομα όταν παίρνουν αποφάσεις, δεν είναι εξασφαλισμένο ότι αποφασίζουν με βάση το καλό του συνόλου, αλλά (ίσως τις περισσότερες φορές) με βάση το δικό τους φαινομενικό καλό! Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Έστω ότι οι αγρότες είχαν να αποφασίσουν αν θα πρέπει να τεθούν όρια στην χρήση νερού στις γεωργικές καλλιέργειες. Ο καθένας, σκεφτόμενος τον εαυτό του, θα απέρριπτε ένα τέτοιο μέτρο, θεωρώντας ότι κάνει καλό στον ίδιο, αφού θα χρησιμοποιεί όσο νερό θέλει χωρίς πρόστιμα κ.τ.λ. Αυτή η συμπεριφορά όμως μπορεί να οδηγήσει σε έλλειψη νερού, κάτι που είναι αντίθετο στο συμφέρον του αγροτικού συνόλου. Με λίγα λόγια, πέρα από την ενημέρωση και τη μόρφωση, τα άτομα πρέπει να έχουν και ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, αλλιώς τα αποτελέσματα είναι μοιραία. Χωρίς συλλογική συνείδηση, δε νομίζω πως μονάδες θα αποφάσιζαν να φορολογούνται ή να υπακούουν σε νόμους (ποιος εγωιστής θέλει να του επιβάλλεται το οτιδήποτε;).
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΗΣ ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ Ας πάρουμε τον μέσο έλληνα πολίτη, ο οποίος γεννιέται μέσα σε ένα συγκεκριμένο σύστημα. Από που επηρεάζεται, από που διαμορφώνει άποψη, από που πλάθει την κριτική του ικανότητα; Η απάντηση είναι εύκολη. 3 είναι οι κύριες πηγές η οικογένεια, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και η παιδεία. Η οικογένεια είναι ουσιαστικά η προηγούμενη γενιά, οπότε μιλάμε για τη γενιά που έχει ζήσει με το σύστημα αυτό και είναι ήδη επηρεασμένη από αυτό. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα διαχειρίζονται οι ίδιοι που διαχειρίζονται και το σύστημα, δηλαδή αυτοί που έχουν λεφτά. Η παιδεία είναι κρατική και ως τέτοια προφανώς θα υποστηρίζει το υπάρχον σύστημα. Οπότε η μάζα εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί μέσα από αυτά τα 3 στοιχεία και να συνεχίσει να υπηρετεί ενα άδικο σύστημα. Συνεπώς το δίκιο μπορεί να έλθει στην άδικη κοινωνία που ομολογουμένως σήμερα διαβιώνουμε μόνο από μια μαχητική μειοψηφία. Οι μάζες , η πλειοψηφία είναι ανίκανες να πράξουν το δίκιο, να έχουν δηλαδή δίκιο γιατί είναι μαριονέτες στα χέρια του άδικου κρατικού μηχανισμού. Η μαχητική μειοψηφία έχοντας απαρνηθεί τα 3 στοιχεία της κρατικής επιβολής και όντας έτοιμη να έρθει σε άμεση ρηξη με τον κρατικό μηχανισμό, μπορεί να μην έχει το λαικό έρισμα για τις πράξεις της αλλά βλέποντας το συμφέρον του λαου χωρις παρωπίδες μπορεί να εχει δίκιο.
ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΤΟ DEBATE ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να μην υπαρχουν διχογνωμίες στον ορισμό και βρεθούμε να κάνουμε debate ορισμού, παραθέτω τη σημασία της λέξης 'δίκιο' όπως την αντιλαμβάνεται ο κ.Μπαμπινιώτης : "δίκιο (το): ότι είναι ορθό και σύμφωνο προς τους ηθικούς κυρίως και τους κοινωνικούς κανόνες, προς το κοινό περι δικαίου αίσθημα "
Αν δοθεί τέτοιος ορισμός καταλήγουμε όμως σε ταυτολογία. Προφανώς αν δίκαιο είναι ό,τι θεωρεί ορθό η πλειοψηφία, τότε η πλειοψηφία έχει δίκαιο...
ΔιαγραφήΘεωρώ πως για να είναι πιο "δίκαιο" το debate, ο ορισμός πρέπει να μετασχηματίζει το θέμα ως εξής:
"Η πλειοψηφία παίρνει πάντα τις αποφάσεις που είναι υπέρ των συμφερόντων της (δίκαιο=σωστό=συμφέρον)."
Τώρα μπορεί να γίνει συζήτηση για παράδειγμα, πάνω στο αν ένας μονάρχης μπορεί να πάρει κάποιες σωστές αποφάσεις, ενώ η πλειοψηφία αδυνατεί να το κάνει.
Στη μία αίθουσα παρουσιάστηκε πάντως η άποψη ότι "δίκαιο είναι ότι είναι καλύτερο για την πλειοψηφία(δηλαδή το συμφέρον που είπε και ο ορφέας) και αυτό που πρέπει να τηρείται.Το καλύτερο όμως για την πλειοψηφία μπορει τελικά να είναι και μία λάθος απόφασή της." Αν λέω κάτι λάθος διορθώστε με...απλά επειδή το σκέφτηκα συνεχίζω να πιστεύω ότι υπάρχει αναντιστοιχία και κενό σε ένα τέτοιο ορισμό...δηλαδή αυτές τις λάθος αποφάσεις που λέγαμε...τελικά το τι ειναι λάθος θα το κρίνει πάλι η πλειοψηφία?οπότε δημιουργείται ένα σχήμα κύκλου?ή υπάρχει μία αντικειμενική κρίση περί ορθού και λανθασμένου?ή το κρίνουν οι ειδήμονες?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά από τη συζήτηση εγώ θα έκανα ένα λίγο τραβηγμένο ορισμό.Δίκαιο=αυτό που πρέπει να τηρείται.Το θεμελιώνω στο ότι ο μόνος τρόπος να νοηθεί πρακτικά το δίκαιο είναι πχ. μέσο των νόμων και το αποτέλεσμα,ανεξαρτήτως του τί είναι δίκαιο( το σωστό,το συμφέρον και λοιπές αόριστες αξιολογικές έννοιες),είναι ότι αυτό πρέπει να τηρείται.
Και ναι, η Νομική επιτέλους χτυπά! Δίκαιο=Νόμοι!
ΔιαγραφήΥπάρχουν δύο προβλήματα με αυτό τον ορισμό:
1. Δε μπορώ να φανταστώ τι συζήτηση θα μπορούσε να γίνει. Δηλαδή τι θα έλεγε ακριβώς ο Λόγος και τι ο Αντίλογος;
2. Απλώς αλλάζουμε τη λέξη "δίκαιο" με τη λέξη "νόμοι" χωρίς να τη διευκρινίζουμε. Ποιος είναι ο σκοπός των νόμων; Ποιοι σχηματίζουν και εφαρμόζουν τους νόμους; Συμφωνεί η πλειοψηφία με αυτούς;
Θεωρώ ότι ο ορισμός δίκαιο=συμφέρον του κοινωνικού συνόλου δεν είναι καθόλου αόριστος ή υποκειμενικός. Αναλόγως του τι απόφαση θα πάρει η πλειοψηφία τότε το σύνολο ή θα ευημερήσει ή θα αντιμετωπίσει προβλήματα ή θα διαλυθεί εντελώς. Το αν η πλειοψηφία έχει δίκαιο σε περίπτωση που αποφασίζει για παράδειγμα για το αν η χώρα θα μετάσχει σε πόλεμο ή θα μπει στην Ε.Ε. δεν είναι καθόλου αόριστο ή υποκειμενικό. Οι συνέπειες ως προς το συμφέρον του συνόλου (=επίπεδο διαβίωσης) είναι ξεκάθαρες κάθε φορά.
Καλημέρα σας,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι, μισό λεπτό, είναι υποκειμενική η ταύτιση νόμου και δικαίου όχι συμφέροντος και δικαίου;
Με βάσει ποια κριτήρια θα ορίσετε το συμφέρον;
Δηλαδή οι Γερμανοί που συνταυτίστηκαν με την επιλογή του πολέμου το 39 ή οι Έλληνες το 19... κάλυπταν τα συμφέροντά τους; Με βάση ποιον χρονικό ορίζοντα;
Μα ακριβώς αυτό θα συζητήσουμε! Αν η πλειοψηφία όντως καλύπτει τα συμφέροντά της! Με αυτά που αναφέρετε δε χτυπάτε τον ορισμό αλλά επιχειρηματολογείτε ήδη υπέρ του Αντίλογου λέγοντας ότι η πλειοψηφία παίρνει συχνά αποφάσεις ενάντια στο συμφέρον της (κάτι που θέλει τεκμηρίωση, αφού απλώς δώσατε παραδείγματα).
ΔιαγραφήΑυτό ήταν το πρώτο debate ορισμού στο blog νομίζω. Προτείνω να συνεχιστεί η συζήτηση, ακολυθώντας ο καθένας όποιον ορισμό θέλει ή προτείνοντας και άλλο ορισμό αν δεν τον καλύπτει κάποιος από τους προηγούμενους τρεις!
Νομίζω δηλαδή ότι στο συγκεκριμένο θέμα δίκιο έχει η Νομική!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιχείρημα υπέρ της κυβέρνησης:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αποφάσεις της πλειοψηφίας πρέπει να τηρούνται(σωστές ή λανθασμένες) δεδομένου ότι η αρχή της πλειοψηφίας είναι θεμέλιο μίας δημοκρατίας και ατύπως, αν θέλετε και μέσω ενός κοινωνικού συμβολαίου,έχουμε συμφωνήσει όλοι να σεβόμαστε και να εφαρμόζουμε τις αποφάσεις της πλειοψηφίας για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και για να μπορεί να λειτουργήσει πρακτικώς με κάποιο όσο το δυνατόν ασφαλέστερο τρόπο η κοινωνία μας, δεδομένου ότι στόχος αυτής της λογικής είναι να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος αυθαιρεσιών εκ μέρους μεμονομένων ατόμων.Θέτεις λοιπόν κατ' ανάγκη σαν κοινωνία ένα κριτήριο ποσοτικό-αντικειμενικό(πλειοψηφία)όταν πρόκειται για αποφάσεις που προκύπτουν από προσωπικές γνώμες που είναι κάτι το υποκειμενικό.Με άλλα λόγια αντικειμενικοποιείς την εν γένει ανθρώπινη υποκειμενικότητα.
*προσοχή ορθογραφικό λάθος στην προηγούμενη ανάρτησή μου -> "μέσω των νόμων με ωμέγα" :P
Επιχείρημα υπέρ της αντιπολίτευσης:
Η αποφάση της πλειοψηφίας δεν είναι παρά το αποτέλεσμα έκφρασης ενός συνόλου μεμονομένων ατόμων.Όταν μπαίνουμε στη λογική του δίκιου της πελιοψηφίας αναγκαζόμαστε πολλές φορές να υπαναχωρήσουμε ως προς κάποιες απόψεις μας ή να συμβιβαστούμε ώστε να μπορέσουμε να συγκλίνουμε ως προς τα βασικότερα θέματα και να βγάλουμε σαν πλειοψηφία μία απόφαση.Αποτέλεσμα είναι να υποτάσσεται το άτομο στο σύνολο, να χάνονται οι ιδέες επειδή δε συμβάδιζαν με αυτές της πλειοψηφίας και γνωρίζοντας ότι ο κανόνας είναι η πλειοψηφία είτε να προσπαθεί να περάσει έστω ένα μέρος των ιδεών του είτε να απογοητεύεται και να αποθαρρύνεται όταν βλέπει ότι η γνώμη του δεν μετράει.Σεβόμαστε λοιπόν σαν κοινωνία την ατομικότητα με όποιες πρακτικές συνέπειες κι αν συνεπάγεται αυτή μας η πρακτική γιατί βλέπουμε τον άνθρωπο και τον πολίτη ως μία ξεχωριστή μοναδική οντότητα και όχι ως μία μάζα και δεδομένου ότι το σλυνολο χωρίς τον πυρήνα του δηλαδή το άτομο δε νοείται.Γιατί σε μία υγιή κοινωνία δε χρειάζεται να γίνω πλειοψηφία για να ακουστώ αλλά εμπιστεύεται και σέβεται το κράτος και οι υπόλοιποι συμπολίτες μου την άποψή μου και μου δίνουν το βήμα να υλοποιήσω τις ιδέες μου.
Υπέρ του Αντίλογου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πλειοψηφία δεν (μπορεί να) γνωρίζει ποιες αποφάσεις είναι υπέρ της. Προκειμένου μια απόφαση να μπορεί να οδηγήσει με αρκετά μεγάλη σιγουριά σε ευνοϊκά προς αυτήν αποτελέσματα, θα πρέπει να έχει πλήρη γνώση των συνθηκών που επικρατούν, των επιλογών που έχει, των συνεπειών ορισμένων κινήσεων κ.ά.
Με λίγα λόγια, η έλλειψη i. ενημέρωσης και ii. γνώσεων, καθιστούν πολύ γρήγορα την πλειοψηφία μη ικανή να πάρει τις σωστές για αυτήν αποφάσεις. Για αυτό ουσιαστικά τίθεται συχνά και το ζήτημα του τι μορφή πολιτεύματος ή πολιτικής οργάνωσης θα έπρεπε να έχουμε. Πρέπει να αποφασιζει η πλειοψηφία, οι τεχνοκράτες, κάποιος άλλος;
Σε πάρα πολλά ζητήματα λοιπόν όπου η λήψη μιας απόφασης απαιτεί μεγάλη επεξεργασία και γνώσεις, θα μπορούσαμε να πούμε πως η πλειοψηφία έχει άδικο, και το δίκιο πάει στους ειδικούς (π.χ. για θέματα της οικονομικής κρίσης στους οικονομολόγους, για θέματα υϊοθέτησης νέων τεχνολογιών στους επιστήμονες, για νόμους στους δικαστικούς κ.τ.λ.).
Στο επιχείρημα αυτό μπορούμε να απαντησουμε ως εξής:
ΔιαγραφήΌταν έχουμε ένα συγκεκριμένο θέμα τότε έχουμε και μια συγκεκριμένη ομάδα από την οποία η πλειοψηφία θα αποφασίσει. Δηλαδή, όταν πρέπει να αποφασίσουμε αν θα εκδώσουμε ομόλογα τότε θα αποφασίσουν γι αυτό όλοι πχ οι έλληνες οικονομολόγοι, και θα υπακούσουμε στην πλειοψηφία. Προφανώς και ο ηλικιωμένος αγρότης μπορεί να μην έχει ιδέα για ομόλογα, αλλά αυτός δεν περιλαμβάνεται στη συγκεκριμένη ομάδα.
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που προτείνουμε ως κυβέρνηση που κάνει τα επιχειρήματα μας πιο στέρεα είναι ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο όταν η ομάδα που θα αποφασίζει για το θέμα θα και την κατάλληλη ειδίκευση πάνω σ' αυτό. Δηλαδή για τα οικονομικά θέματα να αποφασίζουν οι οικονομολόγοι και να υπακούμε στην άποψη της πλειοψηφίας, για τα αγροτικά οι αγρότες , για τα ιατρικά οι γιατροί κτλ κτλ.
Αν ήμουν Αντίλογος, δε νομίζω πως θα δεχόμουν ποτέ αυτό τον ορισμό της πλειοψηφίας.
ΔιαγραφήΘεωρείς ότι οι αποφάσεις μειοψηφιών που λαμβάνονται με βάση την απόφαση της πλειοψηφίας στη μειοψηφία πρέπει να γίνονται σεβαστές από τη γενικότερη πλειοψηφία... Γλώσσεψα την μπέρδα μου.
Άλλωστε, ακόμη και αν αυτός ο ορισμός γίνει δεκτός, και πάλι το γεγονός ότι ένα θέμα αφορά μια ομάδα άμεσα, δε σημαίνει ότι όλα τα μέλη της ομάδας είναι ικανά να πάρουν σωστή απόφαση. Αν συζητάνε οι αγρότες για τα φυτοφάρμακα για παράδειγμα, δε θα είναι όλοι πλήρως ενημερωμένοι (ας ξεχάσουμε το ευσυνήδητοι).
Και κάτι ακόμη, με αφορμή το τελευταίο παράδειγμα, ως επιχείρημα του αντίλογου. Τα άτομα όταν παίρνουν αποφάσεις, δεν είναι εξασφαλισμένο ότι αποφασίζουν με βάση το καλό του συνόλου, αλλά (ίσως τις περισσότερες φορές) με βάση το δικό τους φαινομενικό καλό! Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Έστω ότι οι αγρότες είχαν να αποφασίσουν αν θα πρέπει να τεθούν όρια στην χρήση νερού στις γεωργικές καλλιέργειες. Ο καθένας, σκεφτόμενος τον εαυτό του, θα απέρριπτε ένα τέτοιο μέτρο, θεωρώντας ότι κάνει καλό στον ίδιο, αφού θα χρησιμοποιεί όσο νερό θέλει χωρίς πρόστιμα κ.τ.λ. Αυτή η συμπεριφορά όμως μπορεί να οδηγήσει σε έλλειψη νερού, κάτι που είναι αντίθετο στο συμφέρον του αγροτικού συνόλου.
Με λίγα λόγια, πέρα από την ενημέρωση και τη μόρφωση, τα άτομα πρέπει να έχουν και ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, αλλιώς τα αποτελέσματα είναι μοιραία. Χωρίς συλλογική συνείδηση, δε νομίζω πως μονάδες θα αποφάσιζαν να φορολογούνται ή να υπακούουν σε νόμους (ποιος εγωιστής θέλει να του επιβάλλεται το οτιδήποτε;).
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΗΣ ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς πάρουμε τον μέσο έλληνα πολίτη, ο οποίος γεννιέται μέσα σε ένα συγκεκριμένο σύστημα. Από που επηρεάζεται, από που διαμορφώνει άποψη, από που πλάθει την κριτική του ικανότητα; Η απάντηση είναι εύκολη. 3 είναι οι κύριες πηγές η οικογένεια, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και η παιδεία. Η οικογένεια είναι ουσιαστικά η προηγούμενη γενιά, οπότε μιλάμε για τη γενιά που έχει ζήσει με το σύστημα αυτό και είναι ήδη επηρεασμένη από αυτό. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα διαχειρίζονται οι ίδιοι που διαχειρίζονται και το σύστημα, δηλαδή αυτοί που έχουν λεφτά. Η παιδεία είναι κρατική και ως τέτοια προφανώς θα υποστηρίζει το υπάρχον σύστημα. Οπότε η μάζα εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί μέσα από αυτά τα 3 στοιχεία και να συνεχίσει να υπηρετεί ενα άδικο σύστημα. Συνεπώς το δίκιο μπορεί να έλθει στην άδικη κοινωνία που ομολογουμένως σήμερα διαβιώνουμε μόνο από μια μαχητική μειοψηφία. Οι μάζες , η πλειοψηφία είναι ανίκανες να πράξουν το δίκιο, να έχουν δηλαδή δίκιο γιατί είναι μαριονέτες στα χέρια του άδικου κρατικού μηχανισμού. Η μαχητική μειοψηφία έχοντας απαρνηθεί τα 3 στοιχεία της κρατικής επιβολής και όντας έτοιμη να έρθει σε άμεση ρηξη με τον κρατικό μηχανισμό, μπορεί να μην έχει το λαικό έρισμα για τις πράξεις της αλλά βλέποντας το συμφέρον του λαου χωρις παρωπίδες μπορεί να εχει δίκιο.